Den Haag – Zingende vogels, stralende madeliefjes tussen het gras, glimlachende mensen op straat en geen één wolkje in de lucht te bekennen. De zon is er. Met felle zonnestralen. Het zo lang verlangde zonnetje begint eindelijk door te komen! Korte broeken, shirtjes en rokjes worden al uit de kledingkasten gehaald. Blote, witte voeten krijgen voor het eerst dit jaar het licht te zien. Met maar liefst- ik ben positief – een warme temperatuur van bijna twintig graden, begint kille, koude Nederland in een rap tempo te veranderen in een warmer, zwoel land.

De zon straalt, maar de volgende dag kan hij zich algauw weer verstoppen. In Nederland moet je dus de zonnestralen omarmen. Met volle kracht. Door de kille kou van de afgelopen tijd verborgen de meeste mensen zich onder een steen. En door de eerste zonnestralen, verschijnen hun koppies weer boven de grond. Ook in het Westbroekpark, opgetut met rozenstruiken. Het park is gevuld met picknickkleedjes, klimmende, schommelende peuters en kleuters die rondbanjeren bij het speelpleintje en moeders die oog hebben voor elkaar. Met een roseetje erbij voor ultiem zomergenot. Fietsend ga ik verder. Deze drukke kudde verlatend.

Gespot! Een mooi groen plekje, madeliefjes, zonder wind. Een vijver ervoor en ganzen die er rondbanjeren. Uit mijn tas haal ik mijn Boliviaanse kleedje te voorschijn. In Bolivia worden er baby’s of eten mee vervoerd, hier wordt het – door mij – als picknickkleedje gebruikt. Ik observeer de grassprieten, maar ik zie vaak uitgedroogde drolletjes die het groene oppervlak sieren. Gelukkig vind ik bij zeven madeliefjes een poepvrije plaats. Wat is mijn plan voor deze zonnige dag? Op picknickkleedje liggen, mp3-player aan, boek open, eerste twee regels lezen, ogen sluiten, naar de zingende vogels luisteren, de madeliefjes voor me zien en met een glimlach in slaap vallen. Dank je wel, zo gewilde zon!