Category: Argentinië

Ushuaia, het einde van de wereld

Ushuaia – ‘Het einde van de wereld’ heeft nog iets speciaals. Vanaf hier worden bootreizen naar Antarctica aangeboden! Mijn travel buddy Sandra heeft Antarctica al in het vizier sinds het begin van haar reis. Ik niet. Voor mijn reis heb ik de ‘Lonely Planet Argentinië’ aan de haak geslagen. Inclusief informatie over Chileense Patagonië en Antarctica. Dagenlang heb ik in dat boek gebladerd, ook het stukje over Antarctica. Maar ik schrik en sla vlug de bladzijde over zodra ik de prijs zie. Ik heb Antarctica genegeerd tot ik een Hollandse en Engelsman in Carretera Austral (Chili) heb leren kennen. Zij zijn net een weekje terug van hun Antarctica reis. Achter de ‘Macbook’ van de Engelsman zie ik foto’s van de wilde dieren en het beeldschone, witte landschap van Antarctica. Sprakeloos en met open mond gaap ik de beelden aan. Sindsdien heb ik Antarctica ook voor het oog.

Na half gehitchhiked te hebben en vanaf de Chileense grens naar Ushuaia de bus te hebben gepakt, komen we aan in Ushuaia. Slenterend zoeken Sandra en ik naar een goedkoop hostel. Maar we zijn moe en het is laat. We zijn tevreden als we aankomen in de wat duurdere ‘Free Style hostel’, dat hygiëne en luxe met een goed ontbijt betekent. En onze ogen vallen direct op de last minutes voor de Antarctica trips. De volgende dag spreken we met Sarah, de Antarctica last minute-reisverkoper, en ik ben verkocht. De eerstvolgende boot, die nog twee plekken overheeft mét een goed prijskaartje eraan en maar over één week vertrekt, is de boot ‘de Ushuaia’. We hebben 24-uur om ons oordeel te geven. Sandra gaat ervoor, maar ik moet mijn roze spaarvarkentje goed van binnen bekijken. Meerdere keren bereken ik mijn financiële status, na de tiende keer geef ik mezelf groen licht. Ik ga naar Antarctica!

Acht nachten wachten we op ons vertrek naar Antartica. Ach, genoeg te doen in Ushuaia. Voor de eerste paar dagen is het sleutelwoord: tranquilo met cappuccino en lekkere media lunas. De derde dag beginnen de tranquilo dagen alweer te vervelen en Sandra en ik organiseren een trip naar dè gletsjer. Dichtbij en gratis. We dwarrelen ongeveer 40 minuten, totdat we bij het begin van de trekkingroute van de glaciar aankomen. Ik kijk omhoog en we moeten een pittig eindje naar boven. Actie! Sandra oftewel ‘Road Runner‘ loopt vooruit, ik achteraan lopend zoals altijd. Een pretje van een aantal uur en ik raak verhit als ik op het punt aankom waar de ijsmassa zich bevindt. Ik doe mijn jas open en ik adem diep in terwijl ik de hem lang bekijk. Dit valt stukken tegen als je ‘Perito Moreno’ eerder hebt gezien. Hierna houden we onze duim in de lucht en de eerste auto stopt direct en we rijden een stukje met een normale Argentijse vent, dichterbij het centrum van Ushuaia.

De volgende dag regelen we dat we met een Argentijns koppel en de Duitse dame Christel mogen meerijden naar ‘Laguna Esmeralda’. Veel makkelijker en goedkoper, dat meerijden. Na een half uur durige rit komen we op de plek aan waar de gratis excursie begint. Bomen links, rechts en boven ons, en modder onder onze schoenen. Het is ‘natuur-lijk’ mooi, en als we het troebele, zacht babyblauwe meer zien, dan sta ik stil om het uitzicht met mijn hersenen op te slaan terwijl windkracht negen me in mijn jas dieper doet graven. Met een niet zo spectaculaire carnaval in de stad eindigt de avond in een vroege slaap. De dag erna vertrek ik met Sandra naar het nationale park ‘Tierra del Fuego’. Stappend uit de bus zien we het kleine postkantoorhutje waar we direct naartoe lopen.

Zodra we het postkantoor binnenwandelen, zie ik een oudere Argentijnse man met een witte, flinke opgekrulde snor die de paspoorten bestempelt met een grote ‘El fin del mundo’-tekst en een plaatje van een pinguïn erbij. Sandra gaat als eerst en heeft een grote glimlach op haar gezicht als ze in haar paspoort kijkt. Ik geef mijn paspoort aan de meneer en ik wacht netjes op mijn bestempelde papier. Plotseling vraagt Sandra geshokeerd en met jaloezie in haar stem waarom ik een extra stempel krijg. Ik heb geen flauw idee en ik krijg na twee seconden mijn paspoort terug. Ik draai hem om en onder de bekende stempels heb ik inderdaad iets extra’s: de ‘we love Maxima’-stempel, alleen voor Nederlanders. De dag begint goed hiermee en we lopen door het groenige omgeving van ‘Tierra del Fuego’, terwijl kleine druppels regen mijn camera nat maakt. Hierna doen we het rustig aan, we huren skikleding voor Antarctica en we wachten af tot we 13 februari om 16:00 uur op de boot mogen inchecken.


Chileense en Argentijnse Patagonië in één

Patagonië – Vele verhalen heb ik over ‘Perito Moreno’ in El Calafate (Argentinië) gehoord. De gletsjer is enorm, mooi blauw en het is spectaculair als je een brok gletsjer in het water ziet vallen. Nu wil ik het met mijn eigen ogen zien. Met een reguliere bus worden Sandra, Marine, een Belgische meid die we in de bus van El Chaltén hebben leren kennen, en ik voor de ijsmassa gedropt. Met aan alle kanten loopbruggen kun je een grote zijde van de massa van links naar rechts bekijken. Vier uur lang blijven we daar en de eerdere verhalenvertellers over ‘Perito Moreno’ hebben gelijk. Fors als het is en het ene deel is blauwer dan de ander. Maar hetgeen dat uitspringt is de eerste knal. Alsof een harde schot in de lucht wordt geschoten, schrik ik op en ik zie rechts van mij maar een minuscuul stukje van de gletsjer naar beneden vallen. Even later hoor ik de tweede knal en ik krijg het gevoel dat er een oorlog is begonnen. Adembenemender is als een groot stuk naar beneden stort. En dat is twee keer gebeurd. Met aangapende toeristen als resultaat.

Met de vijfdaagse ‘W-trekking’ van ‘Torres del Paine’ in mijn hoofd, ga ik naar Puerto Natales (Chili). Dit plan wijzig ik al heel gauw als ik met Sandra en Marine en met in totaal mijn 25 kilo zware spullen rondloop, op zoek naar een hostel. De kloppende spier in mijn achterste komt weer tot leven. Dit houd ik niet vijf dagen vol èn ik moet ook nog alle kampeergerei huren wat ook nog een hoop gaat kosten. Ik wijzig mijn idee en we doen samen een eendaagse excursie waarbij we de hoogtepunten als ‘Cueva del Milodon’, gletsjers en de ‘Torres del Paine’-berg langsgaan. Super. De volgende dag pakken we de reguliere bus om de trekking te doen om de bekende berg van dichterbij te bekijken. Met twee ‘Road Runners’ bij me trotseer ik de wind in mijn eentje. Ik ben slechts tien minuten lopend van hèt uitzichtpunt van ‘Torres del Paine’ vandaan, totdat ik opgeef en niet meer de berg kan oplopen. Ik zie een groot stuk van de berg voor me, maar ik ben niet enthousiast na de ‘Fitz Roy’ en ‘Cerro Torre’ te hebben gezien.

Punta Arenas, de Chileense stad waar veel Kroaten blijken te zijn, restaurant ‘Club Croata’ aanwezig is en waar je een baan kan vinden op een schip naar Antarctica. Mijn ervaring: geen één Kroaat ontmoet, geen Antarctica baan kunnen vinden, maar wel het Kroatische restaurant. Sandra en ik pakken de boot naar Porvenir. Daar zijn koning pinguïns te vinden. Het is een drama om naar de pinguïns te komen zonder bus en auto. Met moeite vinden we Ivan en Jose die ons daar naartoe willen brengen in ruil voor geld. Wat blijkt? Jose is van oorsprong Kroaat, spreekt de taal en zijn familie komt uit een klein dorpje vandaan waar mijn oma is opgegroeid. Met Ivan en twee toeristen uit Santiago die we op het laatste moment hebben ontmoet, rijden we twee uur lang naar de pinguïns. We komen daar aan en tachtig pinguïns van ongeveer één meter lang dwarrelen er rond met een zwart hoofd en hun kin en hals versiert met gele en oranje kleuren. We hebben eindelijk ons bestemming bereikt. Ivan brengt ons naar de grens en ineens hebben we weer geluk. Een bus naar Ushuaia komt net aan. Op naar het einde van de wereld!


Aan de wandel naar Cerro Torre en Fitz Roy

El Chaltén – Vanwege verveling blijf ik in Los Antiguos maar voor één nacht. De volgende ochtend pak ik de bus naar El Chaltén. Met een ietwat dure overnachting in een chique cabaña in het kleine en ‘oh-zo-boring’ Los Antiguos schrik ik ook nog is van de dure prijzen. Ik was mijn vieze kleding die binnen drie uur al gedroogd zijn. Hittegolf, bedankt hiervoor. Verder schrijf ik mijn blog in de schaduw met oordoppen in mijn oren. Rihanna zingt haar swingende liedjes als ‘What’s my name?’ en ‘Man down’. Naast mij zit Sandra uit Zwitserland, tikkend op haar computer. Later raken we aan de praat en toevallig neemt ze morgen dezelfde bus als ik. We hebben het gezellig, in de avond gaan we samen wat eten. We nemen plaats voor een ijswinkel en bestellen het goedkoopste: een tosti en sandwich. Genietend van de warmte buiten voor de tent, worden we plotseling gestoord door een oudere vrouw die vraagt of ze bij ons mag komen zitten. Na een “Ja, natuurlijk!” van ons, pakt ze een stoel en neemt tegenover ons plaats.

Helga uit Oostenrijk en ouder dan zestig jaar reist net als Sandra en ik alleen door Zuid-Amerika. Met de looks van een oma maar een jeugdige mentaliteit met droge humor staat zij op mijn nummer één als leukste backpacker die ik in Zuid-Amerika heb ontmoet. Diezelfde avond leren we ons buschauffeur kennen. De door anderen gecreërde angst dat we in El Chaltén in de avond geen slaapplek zullen vinden, regelt de aardige chauffeur een duur hostel voor ons. Maar in de busrit van twaalf uur verandert de aardige buschauffeur in een irritante man die met zijn duistere blik constant naar Sandra blijft staren. Ik zit naast haar en zelfs ik voel me akelig. We besluiten om dat gereserveerde hostel als ‘plan B’ te gebruiken, mochten we geen goedkoper slaapplek vinden. En we vinden het goedkoopste hostel, maar wel waarbij hygiëne en gastvrijheid ver te zoeken is. Één nacht hier is ok, maar niet langer. In de donkere avond vinden we een veel beter hostel ‘Glaciar Marconi’ waar we de nachten erna verblijven.

El Chaltén, een stad wat naar mijn mening gemaakt is voor toeristen en duur is om uit eten te gaan, heeft toch wat moois te bieden. Meerdere trekkingsroutes zijn er te vinden, die eindigen op originele en mooie beelden van ‘Cerro Torre’ en ‘Fitz Roy’. Na onze eerste nacht in El Chaltén, vertrekken we in de ochtend naar ‘Cerro Torre’. De zon schijnt pittig en voordat we beginnen smeer ik mijn gezicht en oren met zonnebrandcrème in. Met een driftige stap loop ik voorop, Sandra achter mij, terwijl de omgeving keer op keer verandert in steeds iets mooiers. De mooie babyblauwe rivier naast ons en het groene bos met gevallen bomen om ons heen. Ondertussen word ik af en toe aangevallen door die grote zwarte muggen. Ja, ik draag weer donkere kleding. Na drie uur komen we bij een meer uit met daarachter ‘Cerro Torre’ zeer groot zichtbaar. De perfecte plek om te lunchen en voor me uit te staren, genietend van het moois voor me alsof de tijd niet bestaat.

Door de kou worden we gedwongen om weer verder te lopen, terug naar ons hostel. Lopend volgen we dezelfde route terug, langzamer dan voorheen want de spier in mijn rechterbil krijgt kramp. Met geduld en normale stappen komen we thuis en eten simpele pasta met tomatensaus wat heerlijk is na zeven uur lopen. We vallen later als een blok in slaap en mijn lichaam bereidt zich voor op morgen. Dan wacht ‘Fitz Roy’ op ons. Met een verkrampte achterste sta ik op, maar mijn sterke wil is nog steeds aanwezig. Sandra maakt zich een beetje zorgen, maar we gaan ervoor. Het eerste stuk van de trekking is lastig voor mij. Met een rechterbil wat klopt als mijn hart, beweegt het krachtig bij iedere stap als we de berg oplopen. Ik loop langzamer maar ik geef niet op. De trekking maakt mijn spieren goed wakker, wat lekker is.

We lopen verder waarbij het laatste stuk het pittigst is. Tegen Sandra zeg ik dat ze alvast voor me kan lopen en dat ik haar wel bovenop de berg zie. Ik kijk om me heen en naar beneden waar vele wandelaars op me hielen zitten. Het is tijd voor wat muziek. De één uur lange dj-set van het festival ‘Latin Village’ weerklinkt in mijn oren en ik krijg volop energie. Ik bereik de top en Sandra lacht naar me en zegt “Hé, je hebt het gered!” en trots plof ik op de grote steen naast haar. Wat kunnen sandwiches met salami verrukkelijk smaken, na zo’n work-out. Ook door het uitzicht van ‘Fitz Roy’ geniet ik op en top. Hierna, alsof ik rode peper in mijn achterste heb, volg ik rennend en huppelend de weg terug. Terugkerend in ons hostel genieten Sandra en ik weer van onze pasta met tomatensaus, totdat onze bedden ons roepen.


Salta, laatste stop in Argentinië

Salta – Langzaamaan vertrek ik richting het noorden van Argentinië, op weg naar Bolivia. Salta is de laatste stop in Argentinië waarbij wij twee nachtjes blijven. Wij, als in Samantha en ik, én nog twee mannen erbij. Rasechte Ierse Owen en Engelse Jaber (a.k.a. Gabber) met Filipijns en Pakistaans bloed stromend door z’n lichaam, ontmoeten we in de bus van Iguazú naar Salta. Salta-actie! We doen met een busje vol toeristen even een turbotour rondom Salta en Jujuy om de Argentijnse zoutvlaktes en de berg met zeven kleuren te bezoeken. Plekken die tot hoogteziekte kunnen leiden. Je zit tenslotte op een hoogte van 4000 meter. Por que no? Schaf “coca leaves” – jawel, de bladeren van de cocaïneplant – aan, prop een stapeltje in je mond en laat het lekker z’n gang gaan! Beste remedie volgens de lokale bevolking.

Even later kijk ik rechts van mij. Samantha, die naast me in het busje zit, kijkt me aan met half geopende ogen en probeert te glimlachen maar het gaat moeizaam. Ik lach haar uit en ik leg uit waarom ik giechel. Ze kijkt me met haar bruine kijkers langdurig aan en ze schiet ook in de lach. Volgens haar heb ik ook slaperige ogen en reageer ik traag. Onze tour guide weet wat er aan de hand is: ons gedrag is een mix van hoogteziekte en het gebruik van de coca bladeren. Geef ons een stickie en een mutsje met de welbekende Jamaicaanse kleuren, zet Bob Marley muziek aan en dan is het plaatje compleet. Plotseling hoor ik een luide “PSST”  van waar de buschauffeur zit, vlak voor me dus. Tegelijkertijd wordt de binnenkant van de bus gevuld met witte schuim/rook. Ik schrik van deze ludieke actie, ik ga recht zitten in mijn stoel en het geluid en de rook eindigen ter plekke.

Ik draai me om naar de overige passagiers en ze kijken me nieuwsgierig aan. Ik heb geen flauw idee wat er aan de hand is en ik kijk weer naar voren. Ondertussen kijken onze chauffeur en tourbegeleider mij (!) aan. Ik ben degene die de brandblusser – per ongeluk – met mijn voet heb ingedrukt. Uiteindelijk hebben we de hele dag suf gereden om in een dorpje voor drie uur vast te zitten en om daarna alleen de zoutvlaktes te bekijken. Want wat is er gebeurd tijdens de rit? De verslaafde coca leaves gebruiker van een buschauffeur reed te snel waardoor er iets aan de onderkant van de bus is kapot gegaan. Om half één ‘s nachts komen we – 65 euro lichter – aan in ons hostel. We gaan direct maffen voor de busrit in de volgende ochtend: Vamos a Bolivia!


Doodstil voor ‘de Keel van de Duivel’

Puerto Iguazú – Lopend in de natuur van de Puerto Iguazú watervallen in Argentinië, komen we vaak de Coatamundes dieren tegen. Bruine wasberen look-a-likes met een grote snuit, een gestreepte bruin-crèmekleurige staart en zwarte klauwen van vier centimeter die uitstekend werken om het eten van toeristen te stelen. Hoe langer we lopen, hoe meer zweetdruppeltjes van mijn voorhoofd naar beneden druppelen. Ik kijk naar mijn reisbuddy, Samantha uit Zwitserland. Ook bij haar rolt het zweet van haar gezicht af. Het is hier warm en ik wil het liefst al mijn kleding uitdoen en een duik nemen in het bruine water. Het is hier ergens mogelijk, maar waar?

img_7031bewerkt

We komen aan op het kleine treinstation dat ons leidt naar ‘La Garganta del Diablo’ oftewel ‘de Keel van de Duivel’. De rit duurt maar enkele minuten, ondertussen worden de toeristen verrast door een horde wit-geelachtige vlinders die alle kanten opvliegen door het luide geluid van de trein. We stappen uit en in de verte horen we het massale water in het diepe vallen. Lopend over de brug worden we aangeraakt door de vele vlinders. Zo heb ik drie vlinders die met me meeliften. Een vlinder met zwart-witte strepen proeft mijn schouder met zijn groene tong die hij zo één, twee, drie uit zijn mondje rolt, terwijl een zwarte met een Windows-blauwe kleur er doorheen mijn rechterarm aan het bewandelen is. De derde variant lijkt op de tweede en blijft stilstaan op mijn hand. Por qué no?

img_7485bewerkt

Even verderop zien we twee tropische vogels, Argentijnse eksters, die van tak naar tak gaan: pikzwarte, blauwe veren en kanariegele ogen die je nieuwsgierig aankijken. Het geluid van het water wordt krachtiger en we bewandelen de route verder. Mijn mond staat open als ik ‘de Keel van de Duivel’ zie. Een immens, grote waterval die zelfs even het tikken van mijn hartje voor één sec. laat stoppen. De zweetdruppels zijn inmiddels gemengd met kleine waterspetters van de waterval. Na enkele fotokliekjes laat ik mijn camera rusten en ik sluit me af van de toeristen die om me heen staan. Ik kijk naar de krachtige val van het water en ik voel me gewichtloos en vredevol. Nee, niet vredevol, maar voldaan. Ik ben doodstil. Mijn geblokkeerde brein kan alleen het beeld voor mij opslaan. Omschrijven wat ik zie, kan ik wel, maar de kracht van deze waterval gaat dan verloren. Kom naar Argentinië en ervaar het zelf.


Privacy & cookie policy
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google