Category: Argentinië

Paragliding & skydiving: adrenaline in overvloed

Cordoba – Donkerbruine, verwilderde ogen omringd met kraaienpoten zijn op mij gericht. De man die tegenover me zit heeft een mannelijke, brede kaak met een ruwe baard van een dag of twee. Zijn kastanjebruine haar bereiken zijn schouders en zijn manen wapperen naar achteren zodra er een briesje langskomt. Zijn dunne lippen bewegen zodra hij aan me vraagt of ik Spaans spreek. Deze man is mijn paraglide-instructeur. Volop genietend van de zon in La Cumbre, zit ik samen met Christian Fechu Ferrari, mijn paraglide-instructeur, en zijn collega’s Toti Lopez en wat-is-zijn-naam. De zon brandt op me wat ik niet meer gewend ben door de kille kou in Puerto Piramides. Na onze belabberde bakkies stappen we op om met hun auto naar de paraglide berg te gaan. In de auto ontmoet ik Julie en Phill van Californië. Een oudere koppel waarvan Julie de avonturier is en Phil meer tranquilo is en no-way wilt paragliden.

Eerst is Julie aan de beurt en samen met haar jonge instructeur Matias rennen ze naar het einde van de berg en één tel hierna zweven ze in de lucht. Mijn beurt. Ik sta aan het einde van de berg en ik ben vastgeklikt aan Ferrari die achter me staat en alle kabels en gespen controleert. Mijn spiegelreflexcamera bungelt om mijn nek en ik kijk naar beneden. Ik zie al direct hoe mijn camera naar beneden kan vallen en in 100 stukken verloren gaat. Toti zegt tegen me dat ik de touwen bij mijn heupen moet vasthouden. Ik doe dat; ik en Ferrari zijn er klaar voor. We rennen naar het einde, ik houd de riemen bij mijn heupen vast en bij stap zes voel ik de grond niet meer. We stijgen op en na enkele seconden zegt Ferrari dat ik mag zitten op het speciale riemenstoeltje. Mijn mond gaat open van de mooiheid wat ik om me heen zie. Bergen, bergen en bergen maken de uitzicht adembenemend. Fly away, letterlijk.

De volgende dag ga ik voor nog meer actie: skydiving! Ik word opgehaald en met een kersvers koppel dat sinds hun trip in ‘Machu Picchu’ verloofd zijn, worden we vervoerd naar het grote veld in Cordoba waar een kleine vliegtuig op ons zit te wachten. We lopen naar het kantoor, ik betaal en onderteken een document waarin ik de organisatie niet aansprakelijk kan stellen voor als er wat met me gebeurd. Ik krijg een raar gevoel als mijn pen contact maakt met het document. Één van de skydive instructeurs kijkt me aan en zegt dat ik aan de beurt ben. Ik doe mijn speciale gespenpakkie aan en ik loop met mijn skydive instructeur naar het vliegtuig. Ik zit met mijn rug tegen de stoel van de piloot en ik doe mijn plastic brilletje alvast op. Mijn instructeur maakt al foto’s van mij. Ondertussen ben ik heel erg opgetogen.

Een paar minuten later bereiken we 2500 meter. Ik moet me omdraaien en op mijn instructeur zitten. De piloot doet de deur open en direct voel ik een krachtige wind die de binnenkant van het vliegtuig wild verkend. Ik en mijn instructeur kruipen naar de deur. Mijn benen hangen rechts van de deur, kin naar boven en armen gekruist voor mijn borst. Whoesh! Ik donder naar beneden en mijn wangen en oorlellen gaan alle kanten op. Adrenaline stroomt door mijn lichaam en mijn hartslag pompt twee keer harder dan normaal. De instructeur klopt drie keer op mijn schouder en ik open mijn armen. Met een volle snelheid val ik naar beneden en na een tijdje opent mijn begeleider de parachute. Ik zie huizen en enorme grasvelden onder mij. Drie minuten later beland ik met beide voeten op de grond. Mijn hart klopt nog steeds als een malle. Ik wil nog een keer!


Poder Guadaña, cumbia & chicos locos

Cordoba – Chico loco, de 1.92 meter lange Argentijnse beach boy met een lekkere wilde bos krullen en enorme adhd-trekjes, Jesús de Mexicaan die een gevaarlijk litteken op zijn voorhoofd heeft en als kok door het leven gaat, Jorge de Colombiaanse professor die van elk fotowaardig gebouw een kliekje van dat en van zichzelf maakt, Thiago de wat kleinere Braziliaan met de Marilyn Monroe moedervlek die in het hostel als manager werkt en graag onder werktijd z’n stickie met anderen deelt, David uit Salta die meer een kat uit de boom figuur is maar toch van kletsen houdt als je begint met praten en tot slot Niño de Argentijnse gaylord waarmee ik de slaapzaal deel maar verder zeggen dan hola en chau gaan we niet. Na een kennismaking met de latino’s, loop ik door de gang van het Link Cordoba Hostel op weg naar slaapzaal nummer 7.

Ondertussen hoor ik een paar meter verderop een kabaal van vijf latino mannen van picolo en grande formaten die springend op me afkomen. Opgetut met dikke zwarte, donkerbruine rastaharen en flinke baarden die hun kinnen verschuilen achter het ruwe, semi-gekrulde haar. Hun gezichten zijn versierd met piercings die hun wenkbrauw, lip of oor een tikkeltje laten glinsteren. Colosale tatoeages verbergen hun Zuid-Amerikaanse huidskleur. Door de gigantische tube die de linkeroor van de ietwat kleinere amigo heeft gedoorboord, kan ik de borst van de 1.97 meter lange latino dude spotten, die achter hem aanloopt. Het zijn de mannen van de Chileense band: Poder Guedaña. Met deze knuffelbeertjes heb ik bijna mijn slaapzaal moeten delen. Dan ga ik toch voor de stille Argentijnse gaylord als kamergenoot.

Rond middernacht trekken mijn ogen het licht niet meer. Ik zeg tegen chico loco dat ik even een powernap van 1,5 uur ga doen. Hij zal me wakker maken á la Argentine style. Ik loop naar mijn kamer en ik beluister één nummer, voordat ik in een diepe coma beland. Even later voel ik twee vingertoppen die de huid van mijn schouder indrukken. Ik reageer subtiel en slaap weer verder. Plotseling: met één ruk aan mijn matras, lig ik op de grond: klaarwakker om naar het concert van Poder Guedaña te gaan. Bedankt, chico loco. Om 2 uur ‘s nachts sta ik met een paar latino’s van mijn hostel en met Sofie uit België en Mike uit Amerika in Club R. Ik bestel een cola en ik krijg een plastic beker van één liter terug voor AR$15. Ik kijk om me heen en ik zie chicas rondlopen met buiktruitjes die in de jaren ’90 populair waren. De pre-act bestaande uit tien man begint met spelen en maakt het publiek aan het Sirtaki-dansen. En nu de behaarde Chilenen van Poder Guedaña. Ze staan voor hun microfonen, synthesizer, percussie, drums en gitaar. Een mix van Afrikaanse en Colombiaanse salsa-achtige muziek oftewel Cumbia weergalmt in de zaal. Top!


´N borstvin, smoking suits en´n onderdrukte traan

Peninsula Valdés – Ergens onder het fleecejack, mijn paarse vest, een topje en de paarse sjaal van kashmirwol uit India probeert mijn lichaam zich te beschermen tegen de krachtige wind die over heel het schiereiland Peninsula Valdés een pijnlijke koude steek in de gezichten van de toeristen achterlaat. Zonder handschoenen blijven al mijn vingers niet warm. Na enkele minuten ondergaan ze een metamorfose waarin ze van een witte en olijfachtige huidskleur in rode, gekoelde en oud-uitziende vingers veranderen. Ik krijg een lopende neus als ik langer dan dertig minuten buiten sta.

img_6196bewerkt

Mijn ogen beginnen te prikken en mijn pupillen worden verrast door een vochtig kleed dat mijn zicht wazig doet lijken. Een paar keer rustig knipperen en ik voorkom dat er een deel van zich afsplitst en over mijn roodkleurige wangen naar beneden stroomt. Het is de shot van de zeldzame zuidkapers, die maar enkele meters van het strand en mij vandaan zijn, mijn ogen bevochtigen. De noordkapers van vijftien meter lang zijn rustig aan het genieten en ‘dansen’ in het water door met hun lichamen langzaam te draaien. Ondertussen zie je één voor één de borstvinnen uit het water steken, een klein tipje van het hoofd bekleedt met unieke huidwoekeringen waarop zeepokken groeien, de gladde rug die vaak te zien is nadat de walvis zijn hoofd heeft laten zien en wat zelden gebeurt: de staart waarvoor iedereen strak staat van het wachten om de perfecte kliek te maken

img_6176bewerkt

Samen met de drie Belgische dames Aline, Marie en Flore, en Samantha uit Zwitserland die we in de bus hebben ontmoet, rijden we met onze gehuurde auto in drie dagen door naar Punta Norte, Caleta Valdes, Punta Delgada en Punta Tombo. Een wildlife rijkdom van mooie beesten als de Magellanic pinguïns, zee-olifanten en -honden, guanacos, gordeldieren en choiques (een familielid van de struisvogel). Ik heb er geen woorden voor. Maar wat ik echt muy triste vind, is dat er nergens orka’s zijn te bekennen. Hun slimme aanvaltactiek op de jonge zeehonden gebeurt alleen in februari en maart. Que lastima! Ondanks dat de wind mijn lichaam doet veranderen in een ijsblok, voel ik me zo warm als een kachel en zo licht als een veertje. Mijn hersenen zijn gevuld met ongelofelijke beelden die gepaard gaan met luidruchtige wow-kreten, spastische armbewegingen en een springende Doris van ultiem geluk.

img_6242bewerkt

 


Buenos Aires in één schrijfpakketje

Buenos Aires – Mate met je Argentijnse, Ierse, Braziliaanse, Uruguayaanse en Franse kersverse maten delen op je eerste avond in BA, zes bars op één avond ontdekken met de ‘Pub Crawl club’, meerdere keren staren naar het grote stuk vlees op je bord, live tango shows in de straten van San Telmo bekijken maar ook in één van de oudste cafés van BA: ‘Tortoni’. Live street acts en muzikanten in de creatieve straat ‘Florida’ spotten en genieten van de act van de lange, zwarte, harige entertainer met zijn kleurrijke ogen: ene oog is bruin en de ander blauw. Deze Argentijnse meneer houdt ervan om zich te gedragen en te kleden als een vrouw. Samen met zijn gespierde breakdancers en een schreeuwlelijk maken ze een te gekke show voor de daklozen, de welgestelde porteños, de Spaanstalige toeristen en ik.

Ik ga verder: tango privélessen hebben van een 36-jarige onaantrekkelijke Argentijnse tangoleraar met behaarde rug + nek en uitpuilende ogen. Ik stop ermee als de lippen van mijn ‘professionele’ tangoleraar op mijn lippen belanden. Als het wel mijn type is à la. ‘La Bomba De Tiempo’ meemaken waarbij viertien man op hun drums zich laten gaan wat een fantastische, ritmische up-beat verrukking is met blowende Argentijnen om me heen. De lekkerste milkshake met Baileys drinken in ‘n goedoude rock & roll tent op ‘Plaza Armenia’. Denk ook aan de drie weken Spaanse lessen bij ‘Verbum’ en ‘Spanglish’ waar ik mijn Spaans heb kunnen oefenen. De toeristische straten van La Boca spotten zonder het risico te nemen om de andere plekken van La Boca te bezichtigen, want voor je het weet loop je daar met je lege broek- en jaszakken omdat je zonet bent beroofd van je tas, geld én telefoon.

Tot slot kijkend naar een concert van het populaire Argentijnse folklore band Los Quatros De Cordoba in het kantoorgebouw van ‘La Presidenta’ Christina Kirchner in ‘Casa Rosada’. De porteños zingen en klappen mee op de Spaanse ritme en wij, de Belgen Zeynel, Laurence én ik, la-la-la-zingend en subtiel swingend op onze stoel, applaudiseren we met de Argentijnen mee. Inmiddels heb ik Buenos Aires verlaten voor een semi-cama busrit van 20 uur op weg naar de zuidkapers, zee-olifanten en -leeuwen, pinguïns en soortachtige lama’s: de guanacos. Next stop: Peninsula Valdés! Ik kan niet wachten op wat wildlife!


Porteños, van hoge zolen tot zwart gelikte manen

Buenos Aires – In de verte zie ik schoenen. Vans, dc’s en all stars besmeuren de tegels, net als in Nederland. Maar de vrouwelijke Argentijnen lopen vooral op rare schoenen met hoge zolen, een tikkeltje van die Spice Girls schoenen. “Heel apart.”, zegt de dame die direct op straat opvalt als ze in haar ‘Palladiums’ en met een flits en blitz fleecejack van ‘O’neill’ aan ronddwarrelt. Plus een rugtas om het plaatje van de toptoerist compleet te maken.

Enfin, de helft van de Argentijnen stammen af van de Italianen die in de 20ste eeuw hier naartoe kwamen. Inmiddels zijn de mannen opgepimpt tot modebewuste en gelikte Italianen met een tikkeltje Indiaans bloed, stromend door hun lichamen. De lange, zwarte en glanzende manen zijn strak naar achteren vastgebonden met een elastiekje á la Antonio Banderas in de film ‘Desperados’. Voor een groot gedeelte klopt dit plaatje, alleen modebewust zijn, kennen ze hier niet echt.

Argentinië staat bekend als het land dat het meest Europees lijkt vergeleken met de overige Zuid-Amerikaanse landen. Dat klopt ook. Porteños, locals van BA, met blonde haren en blauwe ogen paraderen hier rond, dan heb je de mixjes: Italianen (of iets anders) gesmolten met een portie bloed van de indianen en dan de op en top indianen look-a-likes. Geef ze een paard, een lapje koeienleer voor de edele delen, een zelfgemaakte speer et voilá ze bestaan weer!

Ik ben nog niet weggegaan van mijn plek op de trap. Het beeld voor me begint weer scherper te worden. Diverse doordringende ogen kijken me aan als ze me zien. Kijken de locals me aan, omdat ze weten dat ik een toerist ben? Vinden ze me aantrekkelijk of vinden ze mij een aantrekkelijke toerist om te beroven? Porteños, jullie zijn een fijn volk.


Privacy & cookie policy
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google