Category: Zuid-Amerika

Intieme kerstavond in Puerto Varas

Puerto Varas – Nadat de Chileense man met drugs in de bus is opgepakt, komen we eindelijk aan in Puerto Montt. Flinke wolken hangen boven de hoofden van Jillian, Javier en die van mij, zodra we zijn uitgestapt. Met Javier als ‘Captain Jack’ van de groep en met zijn rechterwijsvinger in de lucht, voelt hij waar de wind waait. Door de heftige wind die ons vertelt dat we verder moeten reizen, blijven we maar even in Puerto Montt. Eerst ontbijten we in een bescheiden houten cafétent met als eetspecialiteit küchen en tortas. Zo lopen we later naar een plek met houten huizen naast elkaar, gehouden door houten pilaren. Diverse soorten vis, kreeften en krabben kun je kopen of je loopt naar boven om direct je mond te voeren met zeevoedsel; dit is het visparadijs van Puerto Montt. Na onze machtige crabcake met lekkere witte wijn als unieke lunchcombi zoeken we de avontuur op in een andere stad. Vamos a Puerto Varas!

Na een zoektocht komen we terecht bij ‘Casa Margouya’ waar de Fransman Nico, de hostelbaas, ons ontvangt. In de ‘woonkamer’ hangt een relaxte sfeer, alsof je je eigen huis binnenstapt. Een knus hostel met een hangmat! In de vroege ochtend staan brood, jam, yogurt, muffins en bananen al te wachten op je. Naast Nico werkt ook Juan Pablo, de lieve en grote Argentijnse vent die op mannen valt en een raar zwarte krullende hangende hanenkam heeft, siert extra het hostel. Ik geniet volop van Puerto Varas en uiteindelijk wordt dit de plek waar we met zijn drieën plus vijftien anderen kerstavond gaan vieren. Deze avond wordt het grootst gevierd. Maar geen kerstboom, slechts drie opgehangen grote gouden strikken. Mariah Carey met haar ‘All I Want For Christmas’ heb ik op aanvraag één keer gehoord. Gelukkig is er YouTube en al zijn kerst clips.

De keuken van is zeer druk en het koken van de vele gerechten voor kerstavond heeft de temperatuur in die kamer zeer doen laten stijgen. Jillian en ik maken een groentestoof met parelcouscous. Ons kerstexperiment. Na enkele uren in de ‘sauna’ te hebben gestaan, is het gerecht klaar. Aan tafel! Een verzameling van guacamole met tacos, ceviche, braziliaanse bonen specialiteit, sauerkraut, garnalen en meer. Met bier, witte en rode wijnflessen, maar ook Chileense wonderen en zelfgemaakte Glühwein. Het eten, drinken, praten, gieren, lachen en brullen wordt milder als ik als één van de weinigen overblijf samen met Javier, Juan Pablo en een Fransman. Ik geef de die hards een knuffel en ik neem afscheid van Javier. Hij vertrekt met Jill op Eerste Kerstdag naar Bariloche, Argentinië. Mijn maag zit bomvol van de drank en het eten. In mijn bed beluister ik nog één keer het nachtegaalstemmetje van Mariah Carey, maar bij de eerste hoge noten van haar ben ik al in het verre dromenland.


Chileense man met drugs opgepakt

Puerto Montt – Zittend in een twaalf uur durige busrit van Santiago naar Puerto Montt, beluister ik mijn mp3-player. Een oudere opgetutte dame zit naast me met haar schoudertas op haar schoot. Iedere keer heb ik mijn ‘Lonely Planet’ in een plastic tas op de grond van een bus liggen, gereed om opgepakt en doorgelezen te worden. Maar als ik in de bus zit, prefereer ik alleen muziek te luisteren, naar buiten te kijken en weg te dromen. Totdat een Chileense jongeman drugs in zijn bezit heeft en Chileense FBI-honden op hem afkomen.

Het wordt nacht, de hemel wordt pikkedonker en de busmeneer wilt mijn raamgordijn dichtdoen, terwijl ik naar de sterren kijk. Even later sluit ik mijn ogen en dommel ik in. Daarna open ik algauw mijn ogen. Mijn amiga Jillian slaapt in een stoel voor me, naast haar Chileense manlief Javier. Dromend kijk ik vanuit mijn raam naar buiten. Mijn droomwereld wordt lekgeprikt als mijn bio-alarm afgaat; ik moet hoognodig plassen. Ik houd het nog even vol totdat we tien kilometer van Puerto Montt zijn. Uiteindelijk staat de bus stil en ik sta direct op voor een plasbeurt. Met mijn tas loop ik naar voren om via de trap naar beneden te gaan.

Het toilet lacht me toe, maar de weg wordt geblokkeerd doordat de Chileense FBI met een labrador in de gang staat. Drugscontrole! Erg spannend moment is dit altijd. We wisselen van plek en de FBI-man loopt met de hond naar boven. Ondertussen geniet ik volop van mijn plasje op het krappe toilet. Opgelucht en wel loop ik met een lege blaas naar boven en ik ga op mijn plek zitten. De hond en de FBI zijn nog steeds op de eerste verdieping van de bus. De labrador is blij en loopt van de ene kant naar de ander. Hij kan niets vinden, maar toch is hij enthousiast om iets. Een tweede hond komt hier rondsnuffelen. Ook hij paradeert als een dolle, maar helaas, hij vindt niks.

De eerste hond komt terug en loopt eerst naar voren dan naar achter en weer terug. Hij ruikt wat, dicht bij mij in de buurt, ik word zenuwachtig ondanks ik volledig onschuldig ben. Met de minuut kwispelt het dier zijn staart sneller en sneller. Hij besnuffelt een 50-jarige man met een cowboyhoed, maar het vierpotige dier loopt algauw verder. De hond loopt ietwat naar achter, van mij vandaan, snuffelt als een razende bij een jongeman. In één keer stopt de hond en gaat recht naast de stoel van deze man zitten, hem aankijkend met een uitstekende tong uit zijn mond. Waarom staat de hond stil?

De – ik schat – 27-jarige blonde man kijkt de hond aan, terwijl ik de man nieuwsgierig observeer. Plotseling kijkt hij mij aan. De mierda-ik-ben-gepakt-rode-wangetjes zijn nergens op zijn gezicht te bekennen. De FBI-man komt in actie en vraagt aan de man om met hem mee te lopen. Zodra hij buiten is, moet hij zijn backpack uit de bus pakken. Paar minuten later loopt de man terug naar zijn stoel, achternalopend door de FBI. Hij vist een pakket zo groot als een broodtrommel van zijn plek vandaan, loopt achter de FBI aan en mompelt maldito terwijl ze naar buiten lopen. De bus rijdt verder, zonder hem.


Valparaiso is hot!

Santiago – Mijn backpack heb ik al voor de dertigste keer ingepakt. Ik ben klaar om ‘even’ 24 uur in de bus zitten om van San Pedro naar Santiago te reizen. Dit doe ik samen met mijn Engelse reiskameraad Marcel. Alles gaat goed, behalve het ene moment dat Marcel door de koffiedame wordt afgeleid. Binnen twee seconden – flop – is zijn tas spoorloos verdwenen. Chau paspoort, camera, vele foto’s, smartphone… todo weg! Marcel kan zichzelf wel voor zijn kop slaan. De nieuwe papieren regelt hij wel in Santiago en hij rijdt verder met me mee naar de Chileense hoofdstad. Van daar scheiden onze wegen en ik ga voor een dagje naar de kleurrijke stad: Valparaíso. Mevrouw ‘Foetsie’ gaat op visite bij het Hollandse koppel Laurens en Maureen!

De volgende dag sta ik vroeg op. Tenminste dat is mijn plan maar ik draai me weer om en slaap verder tot half tien, het tijdstip dat ik eigenlijk uit mijn hostel moet vertrekken. De turbo-energie start ik op, ik douche vliegensvlug, doe mijn kleding aan en eet mijn ontbijt. Daarna pak ik de metro naar het busstation. Even later kom ik aan in Valparaíso. Ik loop naar de plaza Sotomayor en zie de Hollandse blondine op me wachten in café ‘Melbourne’. Geknuffel en een kus, want we zijn na onze ontmoeting op de Spaanse school in Buenos Aires drie maanden geleden, weer herenigd. Zo ook is Laurens erbij en de middag begint volop met gebabbel over onze reiservaringen, mèt een bakkie erbij.

Laurens en Maureen zijn mijn tour begeleiders voor vandaag en we lopen langs de creatieve straten, volop met grafiti besmeurd. Mooi! We lopen de trappen af en staan stil voor een groene deur. Een oudere meneer doet de deur open en staat al klaar met zijn koekjes. We krijgen er ieder één, betalen hem en lopen verder naar beneden. Deze speciale, lekkere koekjes zijn op de Chileense tv geweest. Als ik hier alleen zou lopen, dan had ik nooit geweten wat er achter die deur schuilt. We lopen naar het ‘Fauna’ hotel/restaurant met een balkonnetje en uitzicht op de stad. De zon verwarmt mijn gezicht en we bestellen een witte wijn, wat perfect matcht met de carpaccio als voorgerecht en de vis als hoofdgerecht. De gecombineerde smaken voortvloeien in mijn mond en oh lezers, dit is volop genieten.

Slenterend met een bijna volle buik gaan we verder. Ik kijk omhoog en teleurgesteld kijk ik weer voor me. Het is zeer bewolkt en de zon verschuilt zich ergens daarachter. Mijn fleurige bikini heb ik helaas voor niets aan gedaan. Dan maar een toetje; we hebben toch alle tijd en lopen naar ‘Iris’ toe. Gezellig, huiselijk en artistiek cafeetje met ‘Illy’-koffie en overheerlijke taarten. Eindelijk een goed bakkie. Zeldzaam, want als je een bakkie in Chili bestelt, krijg je heet water met het koffiepoeder van Nescafé erin. Voilà, smerige koffie tot uw beschikking! Door de taart loop ik als een Sumo-worstelaar moeilijk verder. En kijk, we gaan weer ergens zitten voor bier en koffie. Hierna gaan we verder naar de laatste stop: de bushalte. Ik neem afscheid van Valparaíso en het gezellige stel. Geen tranen, want we zien elkaar wel weer in Utrecht.


Het zanderige San Pedro de Atacama

San Pedro de Atacama – Arequipa is mijn laatste stop in Peru geweest. Dat betekent: bijkomen van de voedselvergiftiging, paardje rijden, zitten op de balkonnen bij Plaza de Armas, verrukkelijke rundvleessandwich met avocado en weer een lekkere pizza eten, zonnetje op me laten schijnen en één hap van een gegrilde, eng kijkende cavia nemen. De derde dag vertrek ik vroeg in de ochtend naar Tacna, dan Arica (Chili) en met vervoer nummer drie naar de woestijn van Chili: San Pedro de Atacama, het kleine maar fijne stadje, vol met zand.

Wat is het hier genieten geblazen. Ik blijf hier ook maar een paar dagen, maar dit is echt een mooie plek om de tours ‘Valle De La Luna’ en ‘Laguna De Cejar’ te doen. Deze goedkope excursies hebben mijn hart geraakt. De eerste is dè tour om het woestijngedeelte en de mooie zonsondergang te spotten! De Cejar-tour geeft je rust. Eindelijk na drie maanden reizen is het zonnig, lekker warm en er is een plek om te zwemmen. Drijvend in het water van de eerste lagune kan ik ontspannen. In de tweede duik je in het koude water, waarna je met een verschrikt gezicht en blauwe, trillende lippen de lagune uitkomt.

Vergeet niet waar San Pedro bekend om staat. Rond 21:30 uur is de hemel zwart maar schittert het vol met honderdduizenden heldere sterren en zie je ook de Melkweg de lucht versieren. Je mond gaat open, je gaapt de lucht aan, na een minuut gaan je hersenen weer beginnen met werken. Daarna geven je hersenen jou weer de opdracht om je mond te sluiten. Zodra dit is gebeurd, kijk je weer naar de magische lucht en dan gebeurt het ‘aangaapriedeltje’ opnieuw. San Pedro heeft een schitterend plekje in mijn hart.


Paardje galop, staartbeentje verrot

Arequipa – Door een Peruaanse vent word ik opgehaald en hij rijdt me in zijn rode, oude auto naar de stallen toe. Wij komen eraan en ik hoor al de kippen ons verwelkomen. We lopen verder en ik zie al vier paardenhoofden onze kant op kijken. Met nieuwsgierige, bijna pikzwarte ogen volgen ze onze stappen. Twee paarden worden opgetut voor de rit. De grijze variant kijkt me met angstige ogen aan en z’n lichaam trilt als ‘Dr. Bibber’. Het goudbruine paard kijkt me aan, ik wil haar hoofd aanraken, maar ze ontwijkt mijn hand als ik dichterbij kom. Volgens mij mag ze me niet.

Mr. Peruaanse Cowboy oftewel mijn tour guide zit op de grijze en ik mag de bruine – die me niet mag – onder controle houden. Dat werkt niet, want het is een koppige dame en ze negeert mijn bevelen. Even later zit ik op de grijze en het koppige paard met mr. Cowboy gaat voorop, waardoor mijn paard zijn rust vindt en achter het paard aanloopt zoals hij gewend is. Ik begin mijn plek te vinden en ik word samen één met mijn paard. Drie uur zijn bijna verstreken maar omdat de tour guide mij mag, rijden we langer en krijg ik echt waar voor mijn geld. 17 Kilometer rijden we verder, terwijl mijn staartbeen door het zadel ineens pijnlijk begint te worden.

Hoe langer ik in de zadel zit, hoe meer ik door krijg dat mijn mannelijke paard opgewonden is en zich zo wild als Bambi’s Stampertje gedraagt als een charmante paardendame onze weg passeert. Maar staat er een kleine ezel in de weg, dan rent hij liever heel graag weg. Met mij op de grond achterlatend. Uiteindelijk wordt het een paardenritje van 5 (!) uur lang. Mijn staartbeen krijgt het de laatste uur dik te verduren. Toch niet zo samen één geweest, denk ik dan. De dagen erna wandel ik met een raar loopje door de straten met verbaasde blikken naar me toegeworpen. Paardrijden heb ik ook weer voor de komende 18 jaar gedaan.


Privacy & cookie policy
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google