Scheveningen – Ik heb een Argentijn in het vizier. Ik ben nieuwsgierig naar hem. Mijn gedrag wordt door de zenuwen geleid. Als ik bij hem in de buurt ben, dan kijk ik hem even aan. En vlug kijk ik weer weg. Ik negeer hem. Voor een seconde of vijf. Ik kijk naar de grond waar ik een roze kauwgom – ‘Hubba Bubba’? – op het laatste moment ontwijk. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik hem voorzichting weer aan. Oh, ik kom te dichtbij. Plots negeer ik hem weer. Mijn hart klopt sneller. Ik word nu echt zenuwachtig. Het is genoeg. Ik doe mijn stoute schoenen aan en ik loop naar hem toe. Nog maar vijf meter. Drie meter. Één meter. In één slag draai ik me een kwart om en ik wandel verder, een andere kant op.

Ik beveel mijn benen om te stoppen. Stilstaan doe ik, als mijn ledematen de opdracht hebben begrepen. Ik draai me om. En ik loop weer terug. Naar hem. Opnieuw. Vijf meter. Drie meter. Één meter. Nog een halve meter en ik sta voor een deur. Met mijn rechterhand trek ik aan de zware deur. Oog in oog staan we tegenover elkaar. Ik kijk hem aan. Hij mij ook. Beiden met een nieuwsgierige blik in onze ogen. Ik geef hem mijn papieren. Met mijn naam en telefoonnummer erop. En ik loop weg. Ik hoop dat ik een telefoontje van hem krijg. Maar ik hoor helemaal niets. Een week lang. Mijn stoute schoenen doe ik opnieuw aan. Weer sta ik voor de zware deur. Maar ik zie hem niet. Ik vraag aan iemand waar de Argentijn is. Paar tellen later komt hij naar beneden. We kijken elkaar weer aan. Hij heeft een blik in zijn ogen met de gedachte “Ken ik jou ergens van?”. Mijn ogen tonen nog steeds mijn nieuwsgierigheid. We praten. Het gesprek loopt af met een glimlach op onze gezichten.

Bijna een maand geleden is dit gebeurd. Sindsdien werk ik parttime in het Argentijnse grill restaurant ‘Santos‘. Een goede oppepper voor mijn Spaans!