Antarctica – 0 Graden in Paradise Bay, de volgende landingsplek. Door de helse wind moeten we wachten op de excursie, totdat de vurige windvlaag stopt. Et voilá, na een half uur mogen we onze speciale winterkleding aandoen. We mogen landen! De Argentijnse ‘Brown station’ staat op ons te wachten, inclusief de gesteente heuvel met een panorama view van Paradise Bay. Als ik mijn eerste stappen in de sneeuw zet, zie ik een pelsrob slechts vijftien meter van mij vandaan. Poserend voor mijn camera laat hij zijn beste moves zien. Als een kudde lopen de passagiers achter elkaar aan naar de kleine berg waar de bioloog Leandro op hen wacht. Met een kleine groep sta ik op de berg, naast een grafplaat van iemand die in 1957 is overleden. Het witte continent; ik sta er nu.

Ik doe een kleine trekking op weg naar boven, waar een hogere berg op me wacht met een waanzinnige uitkijk. Zodra mijn groepje boven aankomt, adviseert Pablo, de andere bioloog, ons om te bukken. Door de krachtige wind kun je makkelijk je evenwicht verliezen en zo naar beneden donderen. Ik buk direct en ondanks ik andermans benen om me heen heb, delete ik ze, ik open mijn ogen en ik kijk om me heen. Ik hoor het geklets achter me al niet meer. De tijd staat stil. W-w-w… lezers, ik kan geen woorden vormen voor datgene dat ik nu zie. Helaas kan ik hier niet de hele dag blijven, we moeten terug. Als laatste van de alle passagiers glijd ik naar beneden. Terug naar ‘de Ushuaia’ dan maar, waar de lunch al klaar staat om te serveren.

Met een chique, verrukkelijke lunch voor ons, kletsen Inger en ik bij over de ‘Dirty Dancing’-nacht. Het gegiechel van ons is duidelijk hoorbaar door de hele eetzaal. We lijken wel twee pubermeisjes die over iedereen aan het roddelen zijn. Plotseling zie ik Joel, een zeeman, vanuit de keuken verlegen koekeloeren naar mijn Hollandse maatje. Fernando, chef van de serveerders, komt naar ons toe en vraagt of ze Marian heet en legt een roos van servet voor Inger neer. Hard lachend kijk ik naar waar Joel sta… oh hij is weg. Een grote blunder wat betreft de naam, maar verder wel erg lief. Sindsdien is met dank aan het heerlijke Franse accent van ons fransman Louis de Ushuaia omgedoopt tot de romantische Frans uitsprekende Ushuaiaaa, ‘El barco del amor’ oftewel de ‘The Love Boat’.

In de middag is het plan om naar Neko Harbour in Andvord Bay te gaan. Door grote stukken ijs in de zee is het niet mogelijk om met de zodiacs aan land te gaan. Teleurgesteld blijven we op ‘El barco del amor’. Alsnog doe ik mijn dikke kleding aan en ik ga naar buiten. Waar ‘Rose’ in de film ‘Titanic’ haar armen spreidde, daar sta ik nu met mijn camera, klaar om foto’s van de walvissen te maken. Hopla! Walvissen gespot! Ik druk de knop in op mijn camera en ik schiet beelden van de bultruggen. Met de waanzinnige uitkijk van de ‘Neumayer Channel’ geniet ik in stilte van al het moois. Ongelofelijk dat ik hier ben. En ondanks de scherpe wind die mijn gezicht pijnigt, krijg ik een brok in mijn keel. Helemaal niemand kan deze onbeschrijvelijke beelden van me afpakken.