Ushuaia – ‘Het einde van de wereld’ heeft nog iets speciaals. Vanaf hier worden bootreizen naar Antarctica aangeboden! Mijn travel buddy Sandra heeft Antarctica al in het vizier sinds het begin van haar reis. Ik niet. Voor mijn reis heb ik de ‘Lonely Planet Argentinië’ aan de haak geslagen. Inclusief informatie over Chileense Patagonië en Antarctica. Dagenlang heb ik in dat boek gebladerd, ook het stukje over Antarctica. Maar ik schrik en sla vlug de bladzijde over zodra ik de prijs zie. Ik heb Antarctica genegeerd tot ik een Hollandse en Engelsman in Carretera Austral (Chili) heb leren kennen. Zij zijn net een weekje terug van hun Antarctica reis. Achter de ‘Macbook’ van de Engelsman zie ik foto’s van de wilde dieren en het beeldschone, witte landschap van Antarctica. Sprakeloos en met open mond gaap ik de beelden aan. Sindsdien heb ik Antarctica ook voor het oog.

Na half gehitchhiked te hebben en vanaf de Chileense grens naar Ushuaia de bus te hebben gepakt, komen we aan in Ushuaia. Slenterend zoeken Sandra en ik naar een goedkoop hostel. Maar we zijn moe en het is laat. We zijn tevreden als we aankomen in de wat duurdere ‘Free Style hostel’, dat hygiëne en luxe met een goed ontbijt betekent. En onze ogen vallen direct op de last minutes voor de Antarctica trips. De volgende dag spreken we met Sarah, de Antarctica last minute-reisverkoper, en ik ben verkocht. De eerstvolgende boot, die nog twee plekken overheeft mét een goed prijskaartje eraan en maar over één week vertrekt, is de boot ‘de Ushuaia’. We hebben 24-uur om ons oordeel te geven. Sandra gaat ervoor, maar ik moet mijn roze spaarvarkentje goed van binnen bekijken. Meerdere keren bereken ik mijn financiële status, na de tiende keer geef ik mezelf groen licht. Ik ga naar Antarctica!

Acht nachten wachten we op ons vertrek naar Antartica. Ach, genoeg te doen in Ushuaia. Voor de eerste paar dagen is het sleutelwoord: tranquilo met cappuccino en lekkere media lunas. De derde dag beginnen de tranquilo dagen alweer te vervelen en Sandra en ik organiseren een trip naar dè gletsjer. Dichtbij en gratis. We dwarrelen ongeveer 40 minuten, totdat we bij het begin van de trekkingroute van de glaciar aankomen. Ik kijk omhoog en we moeten een pittig eindje naar boven. Actie! Sandra oftewel ‘Road Runner‘ loopt vooruit, ik achteraan lopend zoals altijd. Een pretje van een aantal uur en ik raak verhit als ik op het punt aankom waar de ijsmassa zich bevindt. Ik doe mijn jas open en ik adem diep in terwijl ik de hem lang bekijk. Dit valt stukken tegen als je ‘Perito Moreno’ eerder hebt gezien. Hierna houden we onze duim in de lucht en de eerste auto stopt direct en we rijden een stukje met een normale Argentijse vent, dichterbij het centrum van Ushuaia.

De volgende dag regelen we dat we met een Argentijns koppel en de Duitse dame Christel mogen meerijden naar ‘Laguna Esmeralda’. Veel makkelijker en goedkoper, dat meerijden. Na een half uur durige rit komen we op de plek aan waar de gratis excursie begint. Bomen links, rechts en boven ons, en modder onder onze schoenen. Het is ‘natuur-lijk’ mooi, en als we het troebele, zacht babyblauwe meer zien, dan sta ik stil om het uitzicht met mijn hersenen op te slaan terwijl windkracht negen me in mijn jas dieper doet graven. Met een niet zo spectaculaire carnaval in de stad eindigt de avond in een vroege slaap. De dag erna vertrek ik met Sandra naar het nationale park ‘Tierra del Fuego’. Stappend uit de bus zien we het kleine postkantoorhutje waar we direct naartoe lopen.

Zodra we het postkantoor binnenwandelen, zie ik een oudere Argentijnse man met een witte, flinke opgekrulde snor die de paspoorten bestempelt met een grote ‘El fin del mundo’-tekst en een plaatje van een pinguïn erbij. Sandra gaat als eerst en heeft een grote glimlach op haar gezicht als ze in haar paspoort kijkt. Ik geef mijn paspoort aan de meneer en ik wacht netjes op mijn bestempelde papier. Plotseling vraagt Sandra geshokeerd en met jaloezie in haar stem waarom ik een extra stempel krijg. Ik heb geen flauw idee en ik krijg na twee seconden mijn paspoort terug. Ik draai hem om en onder de bekende stempels heb ik inderdaad iets extra’s: de ‘we love Maxima’-stempel, alleen voor Nederlanders. De dag begint goed hiermee en we lopen door het groenige omgeving van ‘Tierra del Fuego’, terwijl kleine druppels regen mijn camera nat maakt. Hierna doen we het rustig aan, we huren skikleding voor Antarctica en we wachten af tot we 13 februari om 16:00 uur op de boot mogen inchecken.