Buenos Aires – Marine en ik worden herenigd. Nadat we samen de trekking naar ‘Torres del Paine’ hebben gedaan, ontmoeten we elkaar weer in Buenos Aires. Waar ze stage bij het Argentijnse Gerechtshof loopt en een knusse kamer in het midden van het centrum heeft. Hierna wil ze door Zuid-Amerika reizen. Por qué no? We chillen in haar kamertje van drie bij vier. Het appartement deelt ze met vijftien andere mensen die voor een bepaalde periode in Buenos Aires wonen. Ik denk terug aan mijn tijd die ik in Buenos Aires heb gespendeerd. Ik heb een heerlijke tijd gehad en nu ik weer terug ben, heb ik het gevoel dat ik weer ‘thuis’ ben. Ondanks de berovingen die op elk hoekje plaatsvinden, de zwervers die in de avond op lugubere plaatsen tot leven komen en een tangoleraar die zijn ‘prooien’ scoort door ze tijdens de privé tangolessen te zoenen. Deze stad heeft door zijn charme iets bij me losgemaakt. Is het de tango? Het heel laat eten en stappen? De warme mensen? De relaxte latino sfeer? Oh, eigenlijk ben ik verliefd op héél Argentinië.

Later in de avond heb ik een date met David, Jessica en Kristen bij ‘La Catedral’. Marine en ik verlaten haar appartement om de bus naar ‘La Catedral’ te pakken. We zitten in de bus, maar ik word een beetje zenuwachtig. Komen we überhaupt wel op tijd? 15 Minuten later is ook op tijd. Na enkele minuten rijden merken we dat de bus een hele andere wijk in gaat. Mijn hartslag pompt sneller. Bij de eerst volgende halte stappen we direct uit. Gelukkig heeft Marine het boekje – met erin hoe alle bussen rijden – bij zich, anders zijn we helemaal verloren. Dit boekje is heilig, net als de Bijbel. We struinen verder en aangezien ik altijd verdwaal door de rare busroutes, pakken we de metro. De minuten verstrijken en een uur later komen we aan bij de ingang van ‘La Catedral’. Porteños zien we, maar niet mijn vrienden. Weer een date van ons die vlekkeloos verloopt. Een lichtpuntje: ‘La Catedral’ is op loopafstand van mijn Spaanse school èn de plek waar de lekkerste empanadas van Buenos Aires worden gemaakt. Het water loopt uit mijn mond als ik er al aan denk. We lopen naar mijn Spaanse school en we vinden het empanadas eetwinkeltje. Ik bestel er twee met kip en roquefort (kaassoort) en bij de eerste hap stoppen mijn hersenen met werken. Ik eet door en mijn hongerige ogen willen meer. Ik neem er nog één. Ik kan mijn geluk niet op.

13 maart 2013. Ik voel me treurig als ik me realiseer dat vandaag de laatste dag en avond is die ik in Buenos Aires spendeer. Gelukkig heb ik vanaf dag één dat ik in de hoofdstad ben aangekomen, mezelf voorgenomen te genieten en stil te staan bij ieder mooi moment dat ik beleef. Als ik terugdenk aan de laatste dagen die ik met David, Jessica en Kristen heb gedeeld, dan kijk ik er met een grote grijns naar terug. Je hoort me ook lachen. Ook al hebben we meerdere keren uren op elkaar gewacht en zijn we elkaar twee keer misgelopen, alsnog heb ik alles gedaan dat ik nog hebben willen doen. Mijn gevoel zegt dat vandaag, mijn laatste dag in Buenos Aires, netjes zonder lange wachttijd gaat verlopen. De laatste dag moet wel vlekkeloos verlopen, toch?

Mijn allerlaatste wens is om een heel goed stuk gegrilde steak van 400 gram bij één van de beste Argentijnse parillas te eten: ‘La Cabrera’. Zo’n overheerlijke steak die mijn mond kan snoeren door de volle smaak die over mijn tong heen glijdt. Dat is mijn wens. We spreken met zijn allen af bij het appartement van Jessica en David. Ik ben – gelukkig – op tijd en ik loop al in hun straat als een paar onaantrekkelijke Argentijnse mannen bij hun motoren staan, me aankijken, naar me fluiten en Spaanse woorden mompelen. Een rilling gaat over mijn rug heen. Ik wil zo snel mogelijk het appartement vinden. Ik kijk en zoek naar het nummerbordje 1300. Twintig minuten lang. En twintig minuten te laat. Waar is 1300!? Twee oudere mannen op straat kijken naar me en ze merken dat ik iets niet kan vinden. Gelukkig zijn deze mannen wel normaal. Ze willen me helpen en zeggen vervolgens datgene dat ik al heb gedacht: 1300 bestaat niet. Ik voel me gefrustreerd en verloren want dit is al de vierde keer dat onze date misgaat.

Één van de twee mannen loopt met me mee naar een hotel die in dezelfde straat staat. Ik bel aan en ik leg mijn verhaal in het Spaans uit en of ik – alsjeblieft? – even van zijn internet mag gebruikmaken. De man waarmee ik heb gesproken, doet de deur open en nodigt me uit om naar binnen te gaan. Ik laat een bericht op Facebook achter en gelukkig reageert Jessica snel door te zeggen dat het nummer 1327 (!) is. “Oeps.”, zegt ze dan. Opgefokt ben ik. Maar tegelijkertijd ook opgelucht. Ik bedank de man en ook mijn twee engeltjes op straat. Davids en Jessica’s appartement staat letterlijk tegenover het hotel. Jessica staat op het balkon, ze zwaait naar me en kijkt me aan met een ‘het spijt me’ in haar blik verscholen. Ik blijf buiten staan want Kristen zal ook op zoek gaan naar nummer 1300. Een half uur later is ze vijftien meter van mij vandaan. Ze loopt samen met een vriendin van haar, glimlachend kijkt ze me aan, terwijl er twee diepe rimpels tussen mijn wenkbrauwen zijn gekerfd en mijn lippen een rechte lijn vormen door de boosheid.

Ik ben al wat meer bedaard nadat ik Kristen op straat heb gevonden. De groep is weer compleet, yes. We pakken de metro om naar ‘La Cabrera’ te gaan. Na een rit van 40 minuten zie ik eindelijk de naam van de parilla staan. Eindelijk zijn we er! We nemen plaats bij een tafel dichtbij de hoofdingang. Observerend neem ik het restaurant op me. Het is chique met een romantisch tintje eraan. Wij genieten van het rode wijntje en brood met allerlei smeersels en kleine stukjes vlees. Jammie. Het hoofdgerecht komt binnen en ik begin te kwijlen als ik het grote stuk vlees voor me op tafel zie. We delen de grote steak van 400 gram met zijn drieën en David heeft zijn eigen T-bone steak. De tafel valt volledig stil als we de eerste happen nemen. Smik-smak, wat een genot! Het vlees is dik, groot, zeer mals en om je vingers bij af te likken! Ik heb lang op dit goddelijke vlees gewacht. Hoe kan deze avond nog beter worden? Door op je laatste avond helemaal uit je dak te gaan in een discotheek in de wijk San Telmo. Voor Kristen en ik is de entree gratis, voor nop krijgen we rode wijn en we laten ons lekker op de housemuziek gaan als ineens een dame naar me toeloopt om XTC aan me te verkopen. Ik lach naar haar, ik zeg dat ik dat niet nodig heb en ik dans weer lekker verder.

14 maart 2013, de dag om afscheid van Buenos Aires, Argentinië en heel Zuid-Amerika te nemen. Waren plaatsen maar iets tasbaars, dan kon ik ze knuffelen en zeggen dat ik binnenkort weer terug kom. Maar nu zit ik in een café met een cappuccino in mijn handen en David tegenover me. Lunchtijd. Ik doe de deur van mijn huilende hart een beetje voor hem open en hij snapt hoe ik me voel. Hoe ik het moeilijk heb. Dat ik al dag moet zeggen tegen Zuid-Amerika, terwijl ik hier nog langer wil blijven. Hij snapt het helemaal. Hij heeft dit gevoel ook eerder gehad. Maar dan met Australië. Na een reis van een jaar is hij na terugkomst depressief geraakt, omdat het hem zo hard heeft geraakt. De optimistische ik hoopt dat dit niet bij mij gebeurt. Ik geloof ook niet dat dit me zal overkomen. Maar droevig word ik wel. Ik vraag aan David hoe laat het is. Het is tijd. Ik moet gaan, terug naar mijn hostel, afscheid nemen van David, mijn spullen pakken en met de man meegaan die me ophaalt. Op het allerlaatste minuut staat Jessica in mijn hostel, blij dat ik nog niet weg ben. Ik geef haar een dikke knuffel en ik adviseer haar om volop te genieten van haar reis. Van elke dag er alles uithalen. Van Kristen neem ik afscheid via ‘Facebook’. Eigenlijk heb ik de vorige avond al afscheid van haar genomen. Tientallen afscheidskusjes van haar zo op mijn gezicht. Èn een dikke, warme knuffel van mij toen ze weer als een klein meisje zo lief naar me ging glimlachen.