Articles Tagged with: bolivia

Haagse Hopjes en stroopwafels

Iemand kijkt naar me. Ik voel het. Vanuit mijn oordoppen weerklinken de Colombiaanse cumbiaklanken in mijn oren, terwijl ik in tram 1 richting Delft Tanthof dromerig naar buiten staar.

Even later zegt mijn intuïtie dat diegene nog steeds naar me gluurt. Het is de vrouwelijke 70-plusser naast me, die me met jampotglazen aandachtig bekijkt. Wat moet ze van me?

Mijn bubbel wordt verstoord en ik raak een tikkeltje geïrriteerd. Plop! Mijn rechteroor bevrijd ik van mijn oordop en ik krijg van deze dame toch een spraakwaterval over mij heen. Gewoon lekker ‘Haags lullen’, dat wil zij. Alleen een bakkie pleur ontbreekt nog.

Van de wereld afgesloten

Er schuilt een avonturier en ongetemde soloreiziger in mij, dus ik reis regelmatig. In mijn columns zal ik met mijn blik en humor onze eigenaardigheden met de rest van de wereld gaan vergelijken.

Nu ik enige tijd in Nederland ben, valt het me op dat ik als de meeste 070’ers op dezelfde manier mijn ov-rit ervaar. Oordoppen in, muziek beluisterend, de socialmediakanalen op mobiele telefoon bekijkend, whatsappend en tussendoor ook even naar buiten starend.

Tijdens mijn ov-reis geniet ik van mijn ‘ik-tijd’ en dan ben ik he-le-maal van de wereld afgesloten. Toch bijzonder, want als ik in het buitenland ben, sta ik te trappelen om daar in de bus, trein, of het krakkemikkige pendelbootje met de locals in contact te komen. In andere landen is het openbaar vervoer juist een ontmoetingsplek.

Een kip als hulpmiddel

Soms wordt een (levendige) kip als middel gebruikt om in het openbaar vervoer met jou in contact te komen. In Bolivia gebeurt dat. Ok, eigenlijk is het meer een vraag om hulp, want de Boliviaan die naast je zit, heeft al genoeg kippen op zijn schoot. Deze kip is dan wel je reismaatje voor de gehele rit, maar je babbelt er wel op los met de kipeigenaar.

Een keer pakte ik een bus van Sucre naar La Paz. Urenlang sprak ik met Juan – mijn buurman – en door de bizarre nachtkou deelde hij zijn dekentje met mij. Lief. Een ander moment werd de door mij gezegde magische zin ‘Hola, que tal?’ tegen een Boliviaan anders geïnterpreteerd. Plotseling begon de Boliviaan met zichzelf te spelen. En ik was zijn amuse. Ja, wat doe je dan?

Flirtende Spanjaarden

Spanjaarden staan eenmaal bekend als rokkenjagers. Het is dan meerdere keren voorgekomen dat er ook in de bus een Spanjaard met de bovenste knoopjes van zijn overhemd geopend en uitkomend plukje borsthaar mij met ‘Hola.’ begroette. Daarbij gingen zijn wenkbrauwen op-en-neer om nog beter zijn avances naar mij kenbaar te maken. Hij wilde dólgraag met me communiceren.

De Spaanse vrouw kan er ook wat van. Heeft ze door dat je Spaans spreekt? Dan gaat ze los: las palabras vloeien uit haar mond en de handen wapperen alle kanten op. Ze zijn altijd wel in voor een babbel… gewoon voor de gezelligheid.

Mate drinken met een wildvreemde

Ik herinner me nog goed dat ik in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires met de bus van de wijk San Telmo naar Palermo reed. Een porteño stond naast me, wachtend op zijn halte met een thermoskan onder zijn arm geklemd. Ik wist wat erin zat, want zowat elke Argentijn paradeert met een thermoskan op straat.

Ik zei met een verliefde blik ‘mate!’ tegen hem en we begonnen spontaan met elkaar te praten. Het is daar heel gebruikelijk om deze thee uit één speciaal matekopje samen te drinken. Na een door mij uitgevoerde oogcontrole of de mond van de man koortslipvrij was, dronk ik samen met een wildvreemde Argentijn de heerlijke, bittere thee in de bus.

Haagse hopjes en stroopwafels

Waarom zijn wij eigenlijk zo in onszelf gekeerd als we in Den Haag en omstreken van het openbaar vervoer gebruik maken? Zodra ik tram 1 terug naar Scheveningen Noorderstrand pak, merk ik weer de telefoonverslaving op. Bij sommigen kan je net een klein tikje op het hoofd geven, zodat zijn lippen op zijn telefoon belanden. Kusje erop?

Gaat het jou lukken om meer afstand van je mobiele telefoon te nemen? Ik ga het proberen. Wat als wij in 070 een hulpmiddel inzetten om écht sociaal gebabbel te bevorderen? Ik denk niet dat een kip of mate bij ons gaat werken. Maar kunnen de Haagse Hopjes of stroopwafels ons verleiden om in het ov weer een gesprek met een vreemde aan te knopen?

Dit artikel is op 8 februari 2017 gepubliceerd op de website van Leuk!070.

 


Berg beklimmen in NL

Den Haag – Kijkend naar buiten, zie ik dat de zon zich achter de wolken heeft verstopt. De lucht is wit. Door de wolken. Met mijn zwarte leren jas, een topje en trainingsbroek eronder stap ik op mijn verroeste omafiets. Trappend ga ik vooruit, terwijl de juliwind een weg door mijn haren baant. Een duur van slechts een kwartier. Rechts voorbij een minibosje staat het massafitnesscomplex van ‘Fit For Free‘ op de Haagse Houtrustweg. Bestemming bereikt. Mijn tas en jas gaan in een locker op slot, maar een handdoek, flesje water en mp3-player neem ik mee naar de fitnessmachines. Twaalf loopbanden staan naast elkaar, elf bezet en één vrij. Ik spring op die ene, plug mijn oordoppen in mijn oren, druk op stand ‘afwisseling’, verhoog de snelheid en start de mp3-player. De Argentijnse zanger Kevin Johansen brengt me terug naar Zuid-Amerika.

Toen: In Bolivia had ik met een bende Israelische ex-militairen mijn eerste, uitgevoerde trekking gedaan. Een tweedaagse trekking zonder tourbegeleider. We konden het wel alleen af. Want wij hadden ballen. Maar we verdwaalden en banjerden tien i.p.v. zes uur door de hoge bruine, paarse-groene Andes gebergte. Een onnodige, uitputtende work-out doordat we de zwaarste route hebben genomen, achteraf van een tourbegeleider gehoord. Kuiten en dijbeenspieren werden bij elke stap pittig getraind, sappige blaren – de één groter dan de ander – zagen het licht op mijn tenen, kleine steentjes vulden mijn schoenen en de aarde kleurde mijn lichaam rood/bruin met als toppunt: urenlang een uitgedroogde mond en ademhalingsproblemen door de hoogte. 

De vulkaan Villarica in Chili. Deze actieve stratovulkaan deed mijn lies wakker schudden toen ik in de sneeuw stap voor stap naar de top van deze vulkaan toeliep. Een pijnlijke, zigzaggende looprit van vier à vijf uur leidde tot een kijkje in de krater. Ik hoopte het lavameer te zien, maar ik zag alleen een zwart gat, zonder einde. Hevige wit-grijze gaswolken kwamen uit de vulkaan. Ademde ik het even in, een hevige ongezonde gekuch was het gevolg. Met de slee zoefden mijn tourbegeleider en ik van boven naar beneden. Maar nu, ben ik in Nederland. Hier heb je geen bergen of vulkanen. Ik verhoog de snelheid van de loopband naar 5.0. Met een druk op de hellingknop, gaat de loopband langzaam omhoog. Ik druk hem lekker lang in. Tot het maximale. Uiteindelijk steekt mijn loopband ver boven de andere 11 fitnessapparaten. Dit is mijn berg. De berg in Nederland, die ik beklim.


Het teken: had ik moeten blijven?

Amsterdam – Ik zit op een barkruk in een bar op Schiphol met mijn familie en drie vriendinnen naast me. Ik wil hun verhalen horen. Met uitpuilende ogen en opgetrokken wenkbrauwen kijk ik ze zeer nieuwsgierig aan. Nieuws horen, dat wil ik. Schouders worden opgetild, de mondhoeken keren naar beneden en het antwoord dat ik krijg is “Er is helemaal niets veranderd.” De hele groep werpt nu een blik op mij. “Jij hebt meer te vertellen dan wij.”, wordt er gezegd. Dat klopt denk ik dan, ondertussen me afvragend waarom ik hier in godsnaam ben.

Ondanks dat ik mijn familie en vriendinnen als vanouds om me heen heb, voelt het raar. Ik heb rondgetrokken door Zuid-Amerika en Antarctica. Helemaal alleen. Vier maanden is het plan geweest. Slechts vier. Rond kerst heb ik de kriebels gekregen omdat het einde van mijn trip dichterbij is gekomen. “Ik wil nog niet weg”, zeg ik droevig tegen mezelf. Keer op keer herhalend. Ik ben gaan uitrekenen hoeveel langer ik nog zou kunnen blijven. Twee maanden langer is de uitslag!

Vlak voor kerst ren ik van blijdschap naar een telefooncel om Delta te bellen. De nieuwe terugvluchtdatum is 14 maart 2013. Die twee maanden erbij, hoort bij mijn reis. Dat ik ad-hoc naar Antarctica ben gegaan, is een verrassing geweest voor jou, maar ook voor mij. Het spaargeld dat ik voor mijn terugkomst zou bewaren, heb ik aan de tour naar Antarctica uitgegeven. En ik heb zo geen spijt. Dat er op de dag van mijn terugvlucht een flink protest in Buenos Aires aan de gang is en ik hierdoor mijn vliegtuig heb gemist, is zwaar bij me gevallen. Is dit een teken? Het teken dat ik moet blijven? Ik heb het genegeerd. Voortaan mag ik me afvragen wat ik in Nederland doe.


Dag baby lama´s, worstelvrouwen en Pollo Rey

La Paz – Dag Bolivia, want morgen vertrek ik naar Cusco in Peru! Ik eet de lekkerste salteñas voor de laatste keer, Ik spendeer mijn laatste bolivianos aan kleine troep en ik slenter weer terug, op weg naar mijn hostel met verder geen plannen voor die dag. Totdat de Braziliaan Bruno de weg in mijn hostel blokkeert. Hij wil dat ik meega naar een worstelwedstrijd. Boliviaanse dames in traditionele kledingdracht zullen vechten om nummer één te worden. Zie je het voor je?

Samen met de Braziliaan en twee Japanners pakken we de minibus om naar onze unieke bestemming te gaan. We stappen uit en moeten nog een stuk over de markt lopen. En daar heb ik de snoezigste baby lama’s – niet uitgedroogd, maar levend – gezien! Ik erbij en *klik* ik heb weer een leuke foto. We lopen verder en staan in een vijftien meter lange rij om de kaartjes te kopen. De schat van de Braziliaan betaalt mijn kaartje en we gaan naar binnen. Popcorn, cola en wat ansichtkaarten als souvenir krijgen we in onze handen. De zaal is zo groot als twee gymzalen. In het midden staat de boksring.

Twee gespierde mannen en een scheidsrechter staan in de ring. Ik wil de vrouwen zien. En daar komen ze: normaal gekleed zoals de vrouwen op straat. Één heeft dan nog net een glimmende blauwe masker op. Als enalaatste komt er een clown die als een loco tekeer gaat en de dame besmeurt met cola en haar een goed pak slaag geeft. Na de popcorn en een suikerspin kijken Bruno en ik elkaar aan en we schreeuwen “Pollo Rey!”. Met de bus terug zien we ‘Pollo Rey’ al naar ons kijken. De kip smaakt heerlijk en met een gevulde maag lopen we terug naar ons hostel. Ik pak mijn spullen in en ik ga naar bed, dromend over de salteñas, baby lama’s en de stoere vrouwen.


Privacy & cookie policy
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google
Doris Furcic
Privacy Overview

This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.