Articles Tagged with: busreis

Eindhalte Buenos Aires #1

Buenos Aires – De afgelopen maanden heb ik in tientallen bussen gezeten. Non-stop op weg naar bestemmingen die ik met eigen ogen heb willen verkennen. Maar nu, zit ik in de allerlaatste bus van mijn reis. Van Bariloche naar Buenos Aires. Bariloche heeft koude en sterke windvlagen die door mijn haren wapperen. Kleine regendruppels vallen naar beneden. De bus verlaat de donkere wolken en rijdt naar zonnige Buenos Aires. Dè eerste Zuid-Amerikaanse stad waar ik zes maanden geleden de eerste paar dagen ietwat angstig rond heb gelopen. Mijn alertheid staat weer op scherp als ik 24 uur later op Retiro, het busstation van Buenos Aires, aankom. Ik twijfel of ik met de taxi of met de metro zal gaan. De taxichauffeur zal al het geld uit mijn portemonnee willen hebben, maar in de metro wacht waarschijnlijk een bende om me met mosterd te besmeuren om me zo af te leiden en van al mijn spullen te beroven. De enige andere toerist die in dezelfde bus als ik heeft gezeten, kijkt me langdurig aan. Misschien wil hij wel met me mee?

Metro A en C leiden naar het door mij geboekte hostel: ‘Rock Hostel KM0’. Die ene toerist heet Andre uit Canada en hij gaat met me mee, want hij heeft geen flauw benul welke kant hij op wil gaan. De angst verdwijnt als we zonder mosterdsmurrie op onze kleding de metro’s overleven. Na een paar meter lopen, staan we voor de grote deur van het hostel. De deur gaat voor ons open, nadat ik heb aangebeld. We lopen de trap op en worden verwelkomd door de hostel crew èn Kristen. De Amerikaanse yoga- en salsalerares die als een klein meisje zó lief lacht dat ik de neiging krijg om haar als een teddybeer te knuffelen. Ik ken haar van eerder. In het hostel ‘Casa Margouya’ heb ik haar op mijn laatste avond in Puerto Varas voor het eerst ontmoet, direct meegesleurd naar ‘El Barista’ en de avond wordt een reeks van gezelligheid, rode wijn en een dik stuk brownie. Paar maanden later maak ik mijn eten in de keuken van het hostel in Bariloche, terwijl er al een paar mensen zitten te eten. Iemand van die eters kijkt me nieuwsgierig aan en zegt “Ik ken jou ergens van”. Ik kijk terug naar haar, maar er rinkelt geen belletje. Totdat ze Puerto Varas, ‘Casa Margouya’ en ‘El Barista’ opsomt. Het lichtje brandt en we kijken elkaar met een glimlachje aan.

Terug naar Buenos Aires. Nadat ik een bed in de slaapzaal van ‘Rock Hostel KM0’ heb geclaimd, tutten Kristen en ik diezelfde avond ons op voor een tangoles in ‘La Catedral’. Optutten als in: korte broek en simpel topje aan, make-uploos en op slippertjes het nachtleven ingaan. ‘La Catedral’ ziet er oud, duister en mysterieus uit, dit vangen mijn ogen op als we bij de kassier stilstaan om een kaartje te kopen. We rekenen af voor een beginnersles tango. We wachten totdat de les begint. Ondertussen wordt de Argentijnse tent ietwat drukker met toeristen zoals wij. We leren David (Engeland) en Jessica (VS) kennen die net zijn begonnen met hun reis en in Buenos Aires Spaans leren. En nu ook tango dus. Net als ik toen. Met een tekort aan mannelijke dansers, dans ik af en toe met Kristen of Jessica. Maar wie is dan de man? We proberen de rollen af te wisselen, maar ik word giechelig als ik de mannenrol uitvoer. De Argentijnse dames die deze les ook volgen, hebben hun mooie jurkjes aan. En torenhoge pumps voor the finishing touch. Zo dansen de mujeres in hun pumps, terwijl de backpacker, ik dus, de slippers in een hoek van de zaal gooit en de danspasjes op haar blote voeten uitvoert. Heerlijk! Na het uurtje tangoles, maken we ruimte voor de tango gevorderden. Daarna begint de milonga, de gelegenheid om je tangostappen aan het publiek te laten zien. Zoals wij: David, Jessica, Kristen en ik nippend van onze lekkere droge witte wijn. We genieten!

Om 11 uur kom ik aan op het ‘Plaza de Mayo’ plein. Ik loop naar het grote witte standbeeld met de onafhankelijkheidsdatum van Argentinië erop. Algauw zie ik David en Jessica op me af struinen. Kristen is er nog niet. Ik ga in de zon op een bankje zitten en ik zit gebakken. Die twee dwarrelen om me heen rond, terwijl ik rustig afwacht. Één uur later en Kristen is er nog steeds niet. Waar is ze? 11 Uur hebben we toch gezegd? Met slechts één persoon van de vier personen die een telefoon heeft, kunnen we haar niet direct benaderen. Volgens haar hostel is ze al om half 11 weggegaan. We wachten nog maar een uur. Twee uur later vertrekken we maar met zijn drietjes en een half uur later struinen we door de bekendste gekleurde straten van de wijk ‘La Boca’, ‘Caminito’. Met hetzelfde riedeltje van tangodansende Argentijnen, restaurants waar toeristen de zaak vullen en bejaarde Argentijnen die met hun mooie tangostem de gasten entertainen. Ik loop weer rond in ‘La Boca’, zes maanden later. Wat heb ik dit toch gemist.

Elke maandag is er ‘La Bomba de Tiempo’! Vijftien man die op het podium van ‘Konex’ het relaxte, swingende en blowende publiek entertaint. Deze ritmische maandag is voor mij niet onbekend. Integendeel. In oktober heb ik deze avond eerder meegemaakt. Zwetend liet ik mijn losse danspasjes zien en ik was één met de muziek. Ik heb toen gezegd dat ik deze avond nog een keer wil meemaken, voordat ik de vliegtuig naar Nederland pak. En ik ben nog op tijd. Bij de bar bestel ik een Fernet Cola, de Argentijnse specialiteit qua drank. De barman doet zijn dingetje: hij pakt een grote plastic beker en giet er fernet en cola erin. Ik loop de rest van de avond met een halve liter beker in mijn handen.

Naarmate de avond vordert, hoe meer ik ontblote mannelijke bezwete borsten zie. Mijn slierten hoofdharen beginnen in mijn gezicht te plakken. Zo ook bij de anderen. Ik dans ietwat timide door de Fernet Cola in mijn hand, maar ik dans alsof dit mijn laatste avond is. Zodra de percussie op het podium is afgelopen, staat een spelende brassband al buiten op ons te wachten. Een deel van het publiek begint te wiebelen met hun heupen, terwijl de brassband naar de locatie van de afterparty loopt. Wij doen mee. De groep wordt groter, ondertussen voel ik de gehele ritme in mijn lijf stromen. Ik dans op straat, uitbundig met een gigantische grijns op mijn gezicht. Ik voel me zo vrij als een vogel. Ik ben zo blij en trots op mezelf. Zo trots dat ik deze reis heb gedaan. Alleen. We blokkeren de wegen voor de taxi-chauffeurs. De één toetert op de beat mee, de ander omdat hij de dansende mensen voor zijn auto weg wil hebben. De politie blokkeert een paar rijstroken, zodat wij veilig bij de afterparty aankomen. Het feest gaat gewoon door tot diep in de nacht.


Chileense man met drugs opgepakt

Puerto Montt – Zittend in een twaalf uur durige busrit van Santiago naar Puerto Montt, beluister ik mijn mp3-player. Een oudere opgetutte dame zit naast me met haar schoudertas op haar schoot. Iedere keer heb ik mijn ‘Lonely Planet’ in een plastic tas op de grond van een bus liggen, gereed om opgepakt en doorgelezen te worden. Maar als ik in de bus zit, prefereer ik alleen muziek te luisteren, naar buiten te kijken en weg te dromen. Totdat een Chileense jongeman drugs in zijn bezit heeft en Chileense FBI-honden op hem afkomen.

Het wordt nacht, de hemel wordt pikkedonker en de busmeneer wilt mijn raamgordijn dichtdoen, terwijl ik naar de sterren kijk. Even later sluit ik mijn ogen en dommel ik in. Daarna open ik algauw mijn ogen. Mijn amiga Jillian slaapt in een stoel voor me, naast haar Chileense manlief Javier. Dromend kijk ik vanuit mijn raam naar buiten. Mijn droomwereld wordt lekgeprikt als mijn bio-alarm afgaat; ik moet hoognodig plassen. Ik houd het nog even vol totdat we tien kilometer van Puerto Montt zijn. Uiteindelijk staat de bus stil en ik sta direct op voor een plasbeurt. Met mijn tas loop ik naar voren om via de trap naar beneden te gaan.

Het toilet lacht me toe, maar de weg wordt geblokkeerd doordat de Chileense FBI met een labrador in de gang staat. Drugscontrole! Erg spannend moment is dit altijd. We wisselen van plek en de FBI-man loopt met de hond naar boven. Ondertussen geniet ik volop van mijn plasje op het krappe toilet. Opgelucht en wel loop ik met een lege blaas naar boven en ik ga op mijn plek zitten. De hond en de FBI zijn nog steeds op de eerste verdieping van de bus. De labrador is blij en loopt van de ene kant naar de ander. Hij kan niets vinden, maar toch is hij enthousiast om iets. Een tweede hond komt hier rondsnuffelen. Ook hij paradeert als een dolle, maar helaas, hij vindt niks.

De eerste hond komt terug en loopt eerst naar voren dan naar achter en weer terug. Hij ruikt wat, dicht bij mij in de buurt, ik word zenuwachtig ondanks ik volledig onschuldig ben. Met de minuut kwispelt het dier zijn staart sneller en sneller. Hij besnuffelt een 50-jarige man met een cowboyhoed, maar het vierpotige dier loopt algauw verder. De hond loopt ietwat naar achter, van mij vandaan, snuffelt als een razende bij een jongeman. In één keer stopt de hond en gaat recht naast de stoel van deze man zitten, hem aankijkend met een uitstekende tong uit zijn mond. Waarom staat de hond stil?

De – ik schat – 27-jarige blonde man kijkt de hond aan, terwijl ik de man nieuwsgierig observeer. Plotseling kijkt hij mij aan. De mierda-ik-ben-gepakt-rode-wangetjes zijn nergens op zijn gezicht te bekennen. De FBI-man komt in actie en vraagt aan de man om met hem mee te lopen. Zodra hij buiten is, moet hij zijn backpack uit de bus pakken. Paar minuten later loopt de man terug naar zijn stoel, achternalopend door de FBI. Hij vist een pakket zo groot als een broodtrommel van zijn plek vandaan, loopt achter de FBI aan en mompelt maldito terwijl ze naar buiten lopen. De bus rijdt verder, zonder hem.


Met een Boliviaanse rukker in de bus

Sucre – Je hoort wel van die verhalen als je in Bolivia met de bus reist, dat je er vervolgens makkelijk een kip op je schoot hebt zitten. Dus ik was al nieuwsgierig hoe mijn Boliviaanse busreis zou aflopen. Maar nee. Geen kip te bekennen, maar wel een Boliviaanse rukker in de bus. En ik ben zijn amuse. Het verhaal: Ik zit naast het raam op stoelnummer 26 en ik kijk naar links waar Bram zit. Aan de andere kant van het gangpad zit een man van middelbare leeftijd met een dikke, zwarte snor die me glimlachend aankijkt. Ik kijk hem aan en geef hem een subtiele glimlach en verwelkom hem met het magische woord: Hola! Bram stalt zijn stoel wat meer naar achteren voor een relaxt dutje. Ik kijk naar buiten en zie het mooie landschap van Bolivia. Mooie bergen versiert met boeren, krakmikkige huizen, lama’s, kippen, zwarte biggetjes en magere koeien. Ik kijk even naar links en ik merk dat meneer Snorremans nog steeds naar me koekeloert. Vreemd.

Tikkend met mijn vinger op de schouder van Bram maak ik hem wakker. Ik zeg tegen hem dat meneertje naast hem de hele tijd zijn blik niet van me kan afwerpen. Direct zet Bram zijn stoel weer rechtop, maar het verleidt de meneer niet om de andere kant op te kijken. Ik kijk maar weer vanuit het raam naar buiten, de obsessieve blikken van de man negerend. Mijn intuïtie vertelt dat er iets aan de hand is, dus even later weer een controle van mijn kant. Ik beweeg mijn hoofd van rechts naar links en ik ben perplex van wat ik nu zie. De ogen van de man zijn gesloten en ik zie zijn broek op en neer gaan, terwijl hij met zijn piemel speelt. En… wat doe je dan? Ik ben in staat om te flippen, maar moet ik echt uit mijn dak gaan? Is dat wel zo slim? Wie weet wat er in zijn hoofd schuilgaat. Het feit dat hij al in een overvolle bus zijn piemel op-en-neer streelt, zegt ook weer wat. Ik bedenk me wat mijn volgende actie zal zijn. Ik maak Bram weer wakker en ik leg uit dat zijn buurman de busreis met een erotische hoogtepunt wel aan zijn trekken komt. Ons schatergelach vult de hele bus, terwijl de Boliviaanse schaamteloze goorlap zijn crèmekleurige broek met zijn sperma vult. Een genot voor hem en zeker een origineel, hilarisch verhaal om nooit meer te vergeten, maar moet ik dit nou als een compliment opvatten? Geef mij maar lekker een kip op schoot.


Privacy & cookie policy
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google