Articles Tagged with: coca leaves

Potosí, mijnwerkers en hijgende potloodventer

Potosí – Verderop in de bergen van Potosí vinden de mijnen plaats. Als reiziger moet je dat natuurlijk wel verkennen ondanks dat het gevaarlijk – door asbest, dynamiet en vallende stenen – is. De Bolivianen – alleen de mannen, vrouwen brengen ongeluk volgens hen – werken daar om hun familie te onderhouden. De meesten werken er jarenlang. Dat betekent veel blootstelling aan asbest, waardoor hun leven een kortere houdbaarheidsdatum heeft. De gemiddelde leeftijd van de mijnwerkers zijn rond de 45 jaar als ze hun ogen vooreeuwig sluiten. Met een groep van tien man rijden we met ons tour guide Ronald naar de verkleedruimte en een kiosk. Veel regen valt naar beneden en gelukkig heb ik mijn hippe, blauwe poncho aan. We krijgen een jas, broek, boots en helm incl. lamp waarmee we de mijn gaan trotseren. We kopen sappen, water, coca leaves – goedkoper én betere kwaliteit dan in Argentinië – en dynamiet wat cadeautjes zijn voor de harde werkers in de mijn.

We rijden weer verder, steeds hoger de berg op en we moeten zelfs allemaal uitstappen omdat anders het busje niet de bocht op de steile berg kan nemen. Men maakt al aanstalten om de bus te duwen, maar dat is niet nodig. Na een minuut cruisen we wederom naar boven. We staan voor de mijn. Mijn blauwe bandana heb ik achter mijn hoofd geknoopt en ik ben volledig in de toerist-die-de-mijnwerkers-bezoekt-stijl ingepakt. De mijn is donker en wordt naarmate je verder loopt nauwer. Knullig als ik ben, heb ik in totaal 13 keer mijn hoofd tegen het plafond gestoten, waardoor het woord ‘verdomme’ 13 keer in de mijn weergalmde. Gelukkig hebben we na elke loopsessie pauze en kan ik mijn ademhaling onder controle houden. Want tijdens het lopen lijk ik wel een hijgende potloodventer.

We raken aan de praat met vier mijnwerkers die net klaar zijn. Ze hebben net dynamiet opgeblazen dus veel stof hangt in de lucht. Ze bepalen zelf hoeveel uur ze werken, maar hun werkdag kan uit tien uur bestaan, zonder lunchpauze. Want coca is hun beste maatje die ervoor zorgt dat ze geen trek hebben, geen hoofdpijn krijgen en turbo-energie hebben. Ondertussen kauw ik ook op een stapel coca leaves en ik heb absoluut geen trek. We lopen verder en we stoppen bij een bocht waar de mijnwerkers met zijn tweeën de kar met zilver voortduwen. De rails ontbreken voor de helft dus iedere keer is het gezanik om de kar verder te krijgen. We lopen achter hen aan en zien verderop het licht. Als we buiten staan, hebben we een regenachtige panorama view van de look-a-like Italië stad: Potosí.


Zoutvlaktes, flamingo’s, coca bladeren en Hanson

Tupiza – Samantha’s dag nadert dichterbij voor haar Inca Trail wat de 9e van november zal starten. Aangezien we een toffe groep – zelfde team als in de vorige blog – hebben, besluiten we om de beroemde Boliviaanse zoutvlaktestour van Tupiza naar Uyuni van vier in drie dagen te proppen. Dan kan Samantha wat meer ademhalen voordat ze de pittige vierdaagse trekking in Peru doet. Hopla, flinke mik van een geld neergeteld voor de zoutvlaktestrip en de volgende ochtend staat de jeep al klaar, onze backpacks liggen bovenop de grote wagen, Javier onze chauffeur zit al achter het stuur, zijn kleine zusje van 30 jaar, Bilma oftewel onze kok met twee zwarte vlechten zit achterin, ook gereed voor de rit. Wij klimmen ook in de jeep en de Portugese tour verkoper geeft op het laatste nippertje de dikke, gebruikte slaapzakken waar we extra voor betaald hebben.

Vamos! De coca leaves liggen al klaar in een groen, plastic zakje naast Javier die al na enkele seconde zijn rechterhand in de cocaïnezak doet en een berg coca eruit haalt en zo een handjevol in zijn mond stopt. De grote coca bol in zijn rechterwang is blijkbaar niet groot genoeg. Na een paar Cumbia liedjes van Javier en de Poder Guadaña cd van mij, wordt m’n Ipod aangesloten. Lenny Kravitz verdrietige gejammer wordt als eerste gedraaid maar we gaan algauw door naar het volgende nummer. Paar liedjes verder, worden de eerste noten van een jaren ’90 klassieker gespeeld. Owen en Jaber worden direct wakker, zingen vrolijk mee en Owen is helemaal blij als hij het refrein van ‘Mmm…bop’ van Hanson hoort. Dat verwachten Samantha en ik niet van deze stoere binken. Maar we raken al helemaal perplex als ze met Sinead O’Conner ‘Nothing Compares To You’ meeblèren. Het bewijs is op video te zien.

De tour is te gek! We zien vulkanen, de zoutvlaktes en veel mooie lagunas met vele flamingo’s die in een grote groep bij elkaar staan. Het is heel vroeg als we bij de eerste lagune aankomen. Daar zien we een aantal flamingo’s als Owen tegen mij roept dat ik mijn ogen open moet doen want het is één van de mooiste plekken van de wereld. Ik kijk hem ongeinteresseerd aan, als het alarm bij me afgaat dat ik ieder moment kan overgeven. Ik voel dat alle kleur uit mijn gezicht is weggetrokken. Hij vraagt aan mij of ik een foto van hem kan maken. Met de camera in mijn hand kijk ik hem droog aan. Ik zeg met een monotone stem: “Ik heb het gevoel dat ik over mijn nek moet gaan, maar natuurlijk maak ik een foto van je.” Ik maak een foto en ik ben ‘foetsie’. Paar tellen later heb ik op één van de mooiste plekken op aarde overgegeven.


Salta, laatste stop in Argentinië

Salta – Langzaamaan vertrek ik richting het noorden van Argentinië, op weg naar Bolivia. Salta is de laatste stop in Argentinië waarbij wij twee nachtjes blijven. Wij, als in Samantha en ik, én nog twee mannen erbij. Rasechte Ierse Owen en Engelse Jaber (a.k.a. Gabber) met Filipijns en Pakistaans bloed stromend door z’n lichaam, ontmoeten we in de bus van Iguazú naar Salta. Salta-actie! We doen met een busje vol toeristen even een turbotour rondom Salta en Jujuy om de Argentijnse zoutvlaktes en de berg met zeven kleuren te bezoeken. Plekken die tot hoogteziekte kunnen leiden. Je zit tenslotte op een hoogte van 4000 meter. Por que no? Schaf “coca leaves” – jawel, de bladeren van de cocaïneplant – aan, prop een stapeltje in je mond en laat het lekker z’n gang gaan! Beste remedie volgens de lokale bevolking.

Even later kijk ik rechts van mij. Samantha, die naast me in het busje zit, kijkt me aan met half geopende ogen en probeert te glimlachen maar het gaat moeizaam. Ik lach haar uit en ik leg uit waarom ik giechel. Ze kijkt me met haar bruine kijkers langdurig aan en ze schiet ook in de lach. Volgens haar heb ik ook slaperige ogen en reageer ik traag. Onze tour guide weet wat er aan de hand is: ons gedrag is een mix van hoogteziekte en het gebruik van de coca bladeren. Geef ons een stickie en een mutsje met de welbekende Jamaicaanse kleuren, zet Bob Marley muziek aan en dan is het plaatje compleet. Plotseling hoor ik een luide “PSST”  van waar de buschauffeur zit, vlak voor me dus. Tegelijkertijd wordt de binnenkant van de bus gevuld met witte schuim/rook. Ik schrik van deze ludieke actie, ik ga recht zitten in mijn stoel en het geluid en de rook eindigen ter plekke.

Ik draai me om naar de overige passagiers en ze kijken me nieuwsgierig aan. Ik heb geen flauw idee wat er aan de hand is en ik kijk weer naar voren. Ondertussen kijken onze chauffeur en tourbegeleider mij (!) aan. Ik ben degene die de brandblusser – per ongeluk – met mijn voet heb ingedrukt. Uiteindelijk hebben we de hele dag suf gereden om in een dorpje voor drie uur vast te zitten en om daarna alleen de zoutvlaktes te bekijken. Want wat is er gebeurd tijdens de rit? De verslaafde coca leaves gebruiker van een buschauffeur reed te snel waardoor er iets aan de onderkant van de bus is kapot gegaan. Om half één ‘s nachts komen we – 65 euro lichter – aan in ons hostel. We gaan direct maffen voor de busrit in de volgende ochtend: Vamos a Bolivia!


Privacy & cookie policy
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google
Doris Furcic
Privacy Overview

This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.