Glimlachende, verklede Colombianen, heupwiegende billen, hardbonkende cumbiamuziek, maismeel in je gezicht, schuim in je mond, aguardiente en rum, dieven, dronkenschap, een vermiste Ier én prostituees. Welkom in de wereld van carnaval in Barranquilla, de op 2 na grootste carnaval ter wereld.
Dit artikel is op de website van anwb.nl/vakantie gepubliceerd.
Iemand kijkt naar me. Ik voel het. Vanuit mijn oordoppen weerklinken de Colombiaanse cumbiaklanken in mijn oren, terwijl ik in tram 1 richting Delft Tanthof dromerig naar buiten staar.
Even later zegt mijn intuïtie dat diegene nog steeds naar me gluurt. Het is de vrouwelijke 70-plusser naast me, die me met jampotglazen aandachtig bekijkt. Wat moet ze van me?
Mijn bubbel wordt verstoord en ik raak een tikkeltje geïrriteerd. Plop! Mijn rechteroor bevrijd ik van mijn oordop en ik krijg van deze dame toch een spraakwaterval over mij heen. Gewoon lekker ‘Haags lullen’, dat wil zij. Alleen een bakkie pleur ontbreekt nog.
Er schuilt een avonturier en ongetemde soloreiziger in mij, dus ik reis regelmatig. In mijn columns zal ik met mijn blik en humor onze eigenaardigheden met de rest van de wereld gaan vergelijken.
Nu ik enige tijd in Nederland ben, valt het me op dat ik als de meeste 070’ers op dezelfde manier mijn ov-rit ervaar. Oordoppen in, muziek beluisterend, de socialmediakanalen op mobiele telefoon bekijkend, whatsappend en tussendoor ook even naar buiten starend.
Tijdens mijn ov-reis geniet ik van mijn ‘ik-tijd’ en dan ben ik he-le-maal van de wereld afgesloten. Toch bijzonder, want als ik in het buitenland ben, sta ik te trappelen om daar in de bus, trein, of het krakkemikkige pendelbootje met de locals in contact te komen. In andere landen is het openbaar vervoer juist een ontmoetingsplek.
Soms wordt een (levendige) kip als middel gebruikt om in het openbaar vervoer met jou in contact te komen. In Bolivia gebeurt dat. Ok, eigenlijk is het meer een vraag om hulp, want de Boliviaan die naast je zit, heeft al genoeg kippen op zijn schoot. Deze kip is dan wel je reismaatje voor de gehele rit, maar je babbelt er wel op los met de kipeigenaar.
Een keer pakte ik een bus van Sucre naar La Paz. Urenlang sprak ik met Juan – mijn buurman – en door de bizarre nachtkou deelde hij zijn dekentje met mij. Lief. Een ander moment werd de door mij gezegde magische zin ‘Hola, que tal?’ tegen een Boliviaan anders geïnterpreteerd. Plotseling begon de Boliviaan met zichzelf te spelen. En ik was zijn amuse. Ja, wat doe je dan?
Spanjaarden staan eenmaal bekend als rokkenjagers. Het is dan meerdere keren voorgekomen dat er ook in de bus een Spanjaard met de bovenste knoopjes van zijn overhemd geopend en uitkomend plukje borsthaar mij met ‘Hola.’ begroette. Daarbij gingen zijn wenkbrauwen op-en-neer om nog beter zijn avances naar mij kenbaar te maken. Hij wilde dólgraag met me communiceren.
De Spaanse vrouw kan er ook wat van. Heeft ze door dat je Spaans spreekt? Dan gaat ze los: las palabras vloeien uit haar mond en de handen wapperen alle kanten op. Ze zijn altijd wel in voor een babbel… gewoon voor de gezelligheid.
Ik herinner me nog goed dat ik in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires met de bus van de wijk San Telmo naar Palermo reed. Een porteño stond naast me, wachtend op zijn halte met een thermoskan onder zijn arm geklemd. Ik wist wat erin zat, want zowat elke Argentijn paradeert met een thermoskan op straat.
Ik zei met een verliefde blik ‘mate!’ tegen hem en we begonnen spontaan met elkaar te praten. Het is daar heel gebruikelijk om deze thee uit één speciaal matekopje samen te drinken. Na een door mij uitgevoerde oogcontrole of de mond van de man koortslipvrij was, dronk ik samen met een wildvreemde Argentijn de heerlijke, bittere thee in de bus.
Waarom zijn wij eigenlijk zo in onszelf gekeerd als we in Den Haag en omstreken van het openbaar vervoer gebruik maken? Zodra ik tram 1 terug naar Scheveningen Noorderstrand pak, merk ik weer de telefoonverslaving op. Bij sommigen kan je net een klein tikje op het hoofd geven, zodat zijn lippen op zijn telefoon belanden. Kusje erop?
Gaat het jou lukken om meer afstand van je mobiele telefoon te nemen? Ik ga het proberen. Wat als wij in 070 een hulpmiddel inzetten om écht sociaal gebabbel te bevorderen? Ik denk niet dat een kip of mate bij ons gaat werken. Maar kunnen de Haagse Hopjes of stroopwafels ons verleiden om in het ov weer een gesprek met een vreemde aan te knopen?
Dit artikel is op 8 februari 2017 gepubliceerd op de website van Leuk!070.
‘Doris reist’ is een vaste rubriek van het online magazine Leuk!070. Maandelijkse columns, waarin ik met mijn bruine kijkers en humor onze eigenaardigheden met de rest van de wereld vergelijk. Hoe? Lees ze hier!
Tupiza – Samantha’s dag nadert dichterbij voor haar Inca Trail wat de 9e van november zal starten. Aangezien we een toffe groep – zelfde team als in de vorige blog – hebben, besluiten we om de beroemde Boliviaanse zoutvlaktestour van Tupiza naar Uyuni van vier in drie dagen te proppen. Dan kan Samantha wat meer ademhalen voordat ze de pittige vierdaagse trekking in Peru doet. Hopla, flinke mik van een geld neergeteld voor de zoutvlaktestrip en de volgende ochtend staat de jeep al klaar, onze backpacks liggen bovenop de grote wagen, Javier onze chauffeur zit al achter het stuur, zijn kleine zusje van 30 jaar, Bilma oftewel onze kok met twee zwarte vlechten zit achterin, ook gereed voor de rit. Wij klimmen ook in de jeep en de Portugese tour verkoper geeft op het laatste nippertje de dikke, gebruikte slaapzakken waar we extra voor betaald hebben.
Vamos! De coca leaves liggen al klaar in een groen, plastic zakje naast Javier die al na enkele seconde zijn rechterhand in de cocaïnezak doet en een berg coca eruit haalt en zo een handjevol in zijn mond stopt. De grote coca bol in zijn rechterwang is blijkbaar niet groot genoeg. Na een paar Cumbia liedjes van Javier en de Poder Guadaña cd van mij, wordt m’n Ipod aangesloten. Lenny Kravitz verdrietige gejammer wordt als eerste gedraaid maar we gaan algauw door naar het volgende nummer. Paar liedjes verder, worden de eerste noten van een jaren ’90 klassieker gespeeld. Owen en Jaber worden direct wakker, zingen vrolijk mee en Owen is helemaal blij als hij het refrein van ‘Mmm…bop’ van Hanson hoort. Dat verwachten Samantha en ik niet van deze stoere binken. Maar we raken al helemaal perplex als ze met Sinead O’Conner ‘Nothing Compares To You’ meeblèren. Het bewijs is op video te zien.
De tour is te gek! We zien vulkanen, de zoutvlaktes en veel mooie lagunas met vele flamingo’s die in een grote groep bij elkaar staan. Het is heel vroeg als we bij de eerste lagune aankomen. Daar zien we een aantal flamingo’s als Owen tegen mij roept dat ik mijn ogen open moet doen want het is één van de mooiste plekken van de wereld. Ik kijk hem ongeinteresseerd aan, als het alarm bij me afgaat dat ik ieder moment kan overgeven. Ik voel dat alle kleur uit mijn gezicht is weggetrokken. Hij vraagt aan mij of ik een foto van hem kan maken. Met de camera in mijn hand kijk ik hem droog aan. Ik zeg met een monotone stem: “Ik heb het gevoel dat ik over mijn nek moet gaan, maar natuurlijk maak ik een foto van je.” Ik maak een foto en ik ben ‘foetsie’. Paar tellen later heb ik op één van de mooiste plekken op aarde overgegeven.
Cordoba – Chico loco, de 1.92 meter lange Argentijnse beach boy met een lekkere wilde bos krullen en enorme adhd-trekjes, Jesús de Mexicaan die een gevaarlijk litteken op zijn voorhoofd heeft en als kok door het leven gaat, Jorge de Colombiaanse professor die van elk fotowaardig gebouw een kliekje van dat en van zichzelf maakt, Thiago de wat kleinere Braziliaan met de Marilyn Monroe moedervlek die in het hostel als manager werkt en graag onder werktijd z’n stickie met anderen deelt, David uit Salta die meer een kat uit de boom figuur is maar toch van kletsen houdt als je begint met praten en tot slot Niño de Argentijnse gaylord waarmee ik de slaapzaal deel maar verder zeggen dan hola en chau gaan we niet. Na een kennismaking met de latino’s, loop ik door de gang van het Link Cordoba Hostel op weg naar slaapzaal nummer 7.
Ondertussen hoor ik een paar meter verderop een kabaal van vijf latino mannen van picolo en grande formaten die springend op me afkomen. Opgetut met dikke zwarte, donkerbruine rastaharen en flinke baarden die hun kinnen verschuilen achter het ruwe, semi-gekrulde haar. Hun gezichten zijn versierd met piercings die hun wenkbrauw, lip of oor een tikkeltje laten glinsteren. Colosale tatoeages verbergen hun Zuid-Amerikaanse huidskleur. Door de gigantische tube die de linkeroor van de ietwat kleinere amigo heeft gedoorboord, kan ik de borst van de 1.97 meter lange latino dude spotten, die achter hem aanloopt. Het zijn de mannen van de Chileense band: Poder Guedaña. Met deze knuffelbeertjes heb ik bijna mijn slaapzaal moeten delen. Dan ga ik toch voor de stille Argentijnse gaylord als kamergenoot.
Rond middernacht trekken mijn ogen het licht niet meer. Ik zeg tegen chico loco dat ik even een powernap van 1,5 uur ga doen. Hij zal me wakker maken á la Argentine style. Ik loop naar mijn kamer en ik beluister één nummer, voordat ik in een diepe coma beland. Even later voel ik twee vingertoppen die de huid van mijn schouder indrukken. Ik reageer subtiel en slaap weer verder. Plotseling: met één ruk aan mijn matras, lig ik op de grond: klaarwakker om naar het concert van Poder Guedaña te gaan. Bedankt, chico loco. Om 2 uur ‘s nachts sta ik met een paar latino’s van mijn hostel en met Sofie uit België en Mike uit Amerika in Club R. Ik bestel een cola en ik krijg een plastic beker van één liter terug voor AR$15. Ik kijk om me heen en ik zie chicas rondlopen met buiktruitjes die in de jaren ’90 populair waren. De pre-act bestaande uit tien man begint met spelen en maakt het publiek aan het Sirtaki-dansen. En nu de behaarde Chilenen van Poder Guedaña. Ze staan voor hun microfonen, synthesizer, percussie, drums en gitaar. Een mix van Afrikaanse en Colombiaanse salsa-achtige muziek oftewel Cumbia weergalmt in de zaal. Top!
