Articles Tagged with: futaleufu

Het groenachtige en stille Carretera Austral

Carretera Austral – Nu ik in Futaleufú ben, wil ik Carretera Austral ontdekken. Oftewel het noorden van Patagonië wat betekent: alpaca handschoenen aan en dikke sjaal om me nek want het gaat koud worden. Maar nee, een hittegolf bestormt het gehele gebied waardoor ik in mijn slippers, korte broek en een topje met gaten erin de Patagonische straten bewandel. Vele straathonden bewandelen de straten, zoals je dat overal in Zuid-Amerika ziet, maar verder is het rustig. Zeer kalm zelfs aangezien vele toeristen deze plaats overslaan door de boot of bus van Puerto Montt naar Punta Arenas te pakken. Waarschijnlijk zou Carretera Austral door sommigen als een lege hol benoemd worden, anderen zouden zeggen het is een en al een mooie groene omgeving, perfect om te kamperen, trekkings te doen en ongevaarlijk te liften.

Van Chaitén naar Futaleufú, van Futaleufú naar Villa Santa Luisa, van Villa Santa Luisa naar La Junta en daar komt het: drie geweldige Chileense mannen ontmoet ik daar. Samen met de hitchhiker Hernan uit Santiago badderen we in het meer dichtbij ons hospedaje en we raken in gesprek met de drie mannen die aan het zonnen zijn. In de avond zitten we bij Armin, de tandarts van La Junta, thuis, samen met zijn twee vrienden Manuel en José Thomas uit Pucón en Temuco die nu op vakantie zijn. Gezamenlijk smullend van een heerlijke pasta met het Chileense traditionele drankje Piscola als dessert, wat eindigt op een gezellig feestje tot diep in de nacht. Ik blijf een dag langer. De hitchhiker vertrekt de volgende dag, terwijl de mannen en ik op het strand liggen, genietend van de warmte en in de avond een perfect 250 gram lapje steak eten.

De volgende dag haalt de bus me op om 07:00 uur. Tenminste dat is de planning. Door getoeter word ik om 05.30 uur wakker gemaakt en ik hoor een bus voor de deur wachten. Ineens gaat de gedachte door mijn hoofd of ik mij in de tijd heb vergist. Ik slaap ietsje verder en ik wacht rond 7 uur buiten, één uur lang, maar geen één bus komt me ophalen. Er zijn wat honden die me vergezellen, maar daar blijft het dan ook bij. Ik blijf nog één nacht, genoodzaakt en gedwongen, in La Junta, want er is maar één bus die die dag naar het zuiden rijdt. Een nadeel van Carretera Austral. Ook de zondagen zijn hier bij mij niet geliefd, want ik verveel me heel erg want alle barren en supermarkten zijn dicht. Gelukkig kan ik bij de bakker nog net aan brood komen.

Ik contact mijn Chileense maten en we gaan naar een privéstrand waar we op onze handdoeken liggen, terwijl een horde bruine-witte koeien ons van een paar meter afstand nieuwsgierig aankijken. Wellicht is het meer boosheid dan nieuwsgierigheid, want we hebben ze zonet van hun plek bij de rivier weggejaagd. Deze dag eindigt in het eten van zelfgemaakte hotdogs completos, de Chileense specialiteit met veel advocado, mayonaise, mosterd, ketchup en zuurkool erop, in huize El Dentista. Die avond neem ik – weer – afscheid van ze. Om 05:00 uur de volgende dag sta ik al op de bus naar Puyuhuapi te wachten. Van Puyuhuapi naar Coihaique, Coihaique naar Chile Chico en van daaruit de grens over naar Argentinië. Ik ben dan weer terug in het land waar mijn Zuid-Amerika reis is begonnen.


Rafting op de beste plek van de hele wereld: Rio Futaleufú

Futaleufú – Gehuld in een wetsuit inclusief schoenen die een maat te klein zijn, een reddingsvest en een helm die mijn hoofd beschermt, zit ik met een peddel in mijn handen op de opblaasbare boot. Met gespitste oren probeer ik aandachtig naar de instructies van mijn Peruvaanse rafting tour guide te luisteren, maar iets leidt me af. Mijn zwarte wetsuit trekt de aandacht van de gigantische, zwarte muggen, die mijn trekking eerder in Valdivia hebben verpest. Mijn aller-aller-allerbeste vrienden zijn weer terug. Hopelijk laten ze mij en de rest van het team met rust tijdens de rafting op de beste plek van de hele wereld: Rio Futaleufú.

200 Meter voordat het rustige, witte water in een brute kracht verandert, oefenen we de signalen, zodat we allemaal de raftingtocht van niveau 4 en 5 (!) overleven. Met de peddels in de lucht, kletterend tegen elkaar en wilde kreten als “Vamos!” zie ik het water voor me woest worden. Onze tour begeleider commandeert ons dat we snel moeten peddelen en we vliegen met de boot over de flinke golven. De neus van onze boot gaat de lucht in, als een stijgend paard en belandt weer ruw in het water.

Als de peddelaar op de tweede rij van de boot, ga ik de strijd aan tegen het brute water. Bij elke heftige golf die ik een paar meter voor me zie, krijg ik een grote grijs op mijn gezicht en een ik-daag-je-uit-blik in mijn ogen, terwijl ik met alle kracht peddel. Constant probeer ik een goede slag met mijn peddel te slaan, maar meestal raakt mijn peddel alleen de lucht aan. Door even te wachten en tegelijkertijd mijn peddel met de rest van het rafting team in het water te knallen, zijn we weer met de rivier in gevecht. Een avontuur om nooit meer te vergeten.


Privacy & cookie policy
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google