Antarctica – Witte vlokken vallen naar beneden, terwijl ik uit één van de vele ramen van de boot ‘de Ushuaia’ naar buiten koekeloer. Tegelijkertijd zie ik achter de sneeuw de grote witte en helderblauwe ijsbergen, die in het water drijven. Door de hevige mist kan ik nog net het water en het witte land scheiden. In de chill out room bij de bar waar iedereen zich heeft verzameld met een warme chocolademelk en een snufje rum erin, praten we na wat we hebben gezien. Zonet hebben we onze tweede landing op Antarctica gehad. We zijn gearriveerd bij Portal Point, wat ligt aan de noordkant van De Gerlache Strait. Het is de beste locatie voor diverse expedities geweest om het schiereiland van Antarctica te bereiken. Met de Zodiacs struinen we naar het land waar onze regenlaarzen voetafdrukken in de sneeuw achterlaten.

Met een paar skua’s en pelsrobben om ons heen, hebben we een trekking in de sneeuw voor de boeg. Een lange rij van tientallen Ushuaia-passagiers en de tour begeleiders lopen achter elkaar, rustig, om zich heen kijkend en genietend van het witte schoon om ons heen. De wind prikt in mijn gezicht en ik wandel met mijn aan de kou blootgestelde handen, die door slechts één graad rood en krampachtig zijn geworden. Ik heb wel mijn winterhandschoenen bij me, maar door de dikke worstenvingers die ik dan krijg, kan ik amper op de cameraknop klikken. En wat veel ‘oh-‘ en ‘wow-momenten’ krijg ik hier te zien. Het is ongelofelijk mooi wit. Zodra ik in de zodiac zit, ben ik in dromenland. De kapitein vaart verder, totdat we bij de Cuverville Island aankomen. De ligging van de grootste broedende ezelspinguïnskolonie op het Antarctische schiereiland. 5.000 Paren zijn hier aanwezig. 5.000. Omringd met vele gletsjers en besneeuwde bergen is dit adembenemend mooi. Dit moet je met je eigen ogen zien. Want bla bla, mijn mond staat open en er komen alleen maar letters uit, en geen woorden. Hierna vaart Damian van het zeemannenteam, ons dichterbij de oogverblindende helderblauwe gletsjers.

In de late avond relax ik met de last minute-groep bij de bar. Wanneer we babbelen over onze Antarctica-ervaringen, sluipt de biologe Luciana naar ons toe om ons uit te nodigen voor haar verjaardagsfeestje. Ze is 32 geworden. Kah Siok, Michaela, Inger, Louis en ik kijken elkaar met afwisselende blikken aan. Por qué no? staat op onze voorhoofden geschreven. We staan op, volgen Luciana en lopen de trap af waar we normaal gesproken naar The Conference Room gaan om een lezing bij te wonen. Voorbij de stoelen, opent Luciana een deur waar we nog nooit naar binnen zijn geweest. We horen al de heupwiegende salsabeat achter die deur weergalmen. De deur wordt geopend en met nieuwgierige ogen kijken we de kleine zaal in. Grote boxen, een laptop waar de dj, in het dagelijks leven chef-kok, de swingende nummers kiest. Gekleurde lampen die de intieme zaal verlichten, aan en uit knipperend terwijl de dansvloer beladen is met de crew. Nu sensueel dansend, de heupen van links naar rechts wiegend, terwijl ze bewegen met het andere geslacht. Leuk sfeertje.

Salsa. Zwoel. Intiem. Sexy. Ik voel me net als ‘Baby’ van de film ‘Dirty Dancing’ die met een grote watermeloen het besloten feestje van de hotel crew binnengaat. De koks, serveerders, zeemannen, oilers en onze tour begeleiders. Iedereen is aanwezig terwijl slechts enkele passagiers de zaal vullen. Dansend met de crew, salsa lerend, flirtend, giechelend, fernet cola en wijn drinkend en de avances van de latino’s ontwijkend. Of niet. Met de eerste twee niveaus van de salsalessen die ik ver in het verleden heb gevolgd, zijn de vlotte, geleerde dansbewegingen ver te zoeken. Ik kan er niets van. Ik sla de plank volledig mis en ik heb me nog nooit zo houterig gevoeld. De hitte in mijn gebreide alpaca trui is ook niet te verdragen en ik durf amper een rondje te maken als één van mijn danspartners dat van me verlangt. Ik dans met verschillende mannen. Damian oftewel Cacho die volledig soepel als een slang beweegt en mij corrigeert als ik de andere kant op wil gaan. Koppig- en eigenwijsheid, ook te zien in mijn dansbewegingen.

Maar ik dans ook met Hector, de chefkok uit Chili die de eetzaal serieuskijkend observeert als zijn eten wordt geproefd. Daarna met Raúl, de Venezuelaanse kok, met Antonio, de oiler, en zo waag ik ook een dansje met de oudere, kleine, gezette Argentijnse Sebastian. Klunzig en schattig vind ik ons samen. Louis, de 32-jarige gehuwde fransman kent wat salsa moves maar ik merk dat we geen klik hebben. Zo ook wil Ariel, één van de zeemannen en die een paar tanden mist, me alle kanten opdraaien. Serveerster Joy danst met mij om de salsakunsten bij te leren. Als laatste is de Argentijnse zeeman Pablo met half Italiaanse komaf en zeeblauwe ogen, aan de beurt. Ik ben verhit dus we praten over Antarctica en werk, maar ik kak in. Mijn biologische klok zegt dat ik beter naar bed kan gaan. Morgen staan we weer vroeg op voor een goed ontbijt en twee zodiac excursies. Pinguïns, ijsbergen, pelsrobben en walvissen, we komen eraan!