Articles Tagged with: potosi

Met een Boliviaanse rukker in de bus

Sucre – Je hoort wel van die verhalen als je in Bolivia met de bus reist, dat je er vervolgens makkelijk een kip op je schoot hebt zitten. Dus ik was al nieuwsgierig hoe mijn Boliviaanse busreis zou aflopen. Maar nee. Geen kip te bekennen, maar wel een Boliviaanse rukker in de bus. En ik ben zijn amuse. Het verhaal: Ik zit naast het raam op stoelnummer 26 en ik kijk naar links waar Bram zit. Aan de andere kant van het gangpad zit een man van middelbare leeftijd met een dikke, zwarte snor die me glimlachend aankijkt. Ik kijk hem aan en geef hem een subtiele glimlach en verwelkom hem met het magische woord: Hola! Bram stalt zijn stoel wat meer naar achteren voor een relaxt dutje. Ik kijk naar buiten en zie het mooie landschap van Bolivia. Mooie bergen versiert met boeren, krakmikkige huizen, lama’s, kippen, zwarte biggetjes en magere koeien. Ik kijk even naar links en ik merk dat meneer Snorremans nog steeds naar me koekeloert. Vreemd.

Tikkend met mijn vinger op de schouder van Bram maak ik hem wakker. Ik zeg tegen hem dat meneertje naast hem de hele tijd zijn blik niet van me kan afwerpen. Direct zet Bram zijn stoel weer rechtop, maar het verleidt de meneer niet om de andere kant op te kijken. Ik kijk maar weer vanuit het raam naar buiten, de obsessieve blikken van de man negerend. Mijn intuïtie vertelt dat er iets aan de hand is, dus even later weer een controle van mijn kant. Ik beweeg mijn hoofd van rechts naar links en ik ben perplex van wat ik nu zie. De ogen van de man zijn gesloten en ik zie zijn broek op en neer gaan, terwijl hij met zijn piemel speelt. En… wat doe je dan? Ik ben in staat om te flippen, maar moet ik echt uit mijn dak gaan? Is dat wel zo slim? Wie weet wat er in zijn hoofd schuilgaat. Het feit dat hij al in een overvolle bus zijn piemel op-en-neer streelt, zegt ook weer wat. Ik bedenk me wat mijn volgende actie zal zijn. Ik maak Bram weer wakker en ik leg uit dat zijn buurman de busreis met een erotische hoogtepunt wel aan zijn trekken komt. Ons schatergelach vult de hele bus, terwijl de Boliviaanse schaamteloze goorlap zijn crèmekleurige broek met zijn sperma vult. Een genot voor hem en zeker een origineel, hilarisch verhaal om nooit meer te vergeten, maar moet ik dit nou als een compliment opvatten? Geef mij maar lekker een kip op schoot.


Potosí, mijnwerkers en hijgende potloodventer

Potosí – Verderop in de bergen van Potosí vinden de mijnen plaats. Als reiziger moet je dat natuurlijk wel verkennen ondanks dat het gevaarlijk – door asbest, dynamiet en vallende stenen – is. De Bolivianen – alleen de mannen, vrouwen brengen ongeluk volgens hen – werken daar om hun familie te onderhouden. De meesten werken er jarenlang. Dat betekent veel blootstelling aan asbest, waardoor hun leven een kortere houdbaarheidsdatum heeft. De gemiddelde leeftijd van de mijnwerkers zijn rond de 45 jaar als ze hun ogen vooreeuwig sluiten. Met een groep van tien man rijden we met ons tour guide Ronald naar de verkleedruimte en een kiosk. Veel regen valt naar beneden en gelukkig heb ik mijn hippe, blauwe poncho aan. We krijgen een jas, broek, boots en helm incl. lamp waarmee we de mijn gaan trotseren. We kopen sappen, water, coca leaves – goedkoper én betere kwaliteit dan in Argentinië – en dynamiet wat cadeautjes zijn voor de harde werkers in de mijn.

We rijden weer verder, steeds hoger de berg op en we moeten zelfs allemaal uitstappen omdat anders het busje niet de bocht op de steile berg kan nemen. Men maakt al aanstalten om de bus te duwen, maar dat is niet nodig. Na een minuut cruisen we wederom naar boven. We staan voor de mijn. Mijn blauwe bandana heb ik achter mijn hoofd geknoopt en ik ben volledig in de toerist-die-de-mijnwerkers-bezoekt-stijl ingepakt. De mijn is donker en wordt naarmate je verder loopt nauwer. Knullig als ik ben, heb ik in totaal 13 keer mijn hoofd tegen het plafond gestoten, waardoor het woord ‘verdomme’ 13 keer in de mijn weergalmde. Gelukkig hebben we na elke loopsessie pauze en kan ik mijn ademhaling onder controle houden. Want tijdens het lopen lijk ik wel een hijgende potloodventer.

We raken aan de praat met vier mijnwerkers die net klaar zijn. Ze hebben net dynamiet opgeblazen dus veel stof hangt in de lucht. Ze bepalen zelf hoeveel uur ze werken, maar hun werkdag kan uit tien uur bestaan, zonder lunchpauze. Want coca is hun beste maatje die ervoor zorgt dat ze geen trek hebben, geen hoofdpijn krijgen en turbo-energie hebben. Ondertussen kauw ik ook op een stapel coca leaves en ik heb absoluut geen trek. We lopen verder en we stoppen bij een bocht waar de mijnwerkers met zijn tweeën de kar met zilver voortduwen. De rails ontbreken voor de helft dus iedere keer is het gezanik om de kar verder te krijgen. We lopen achter hen aan en zien verderop het licht. Als we buiten staan, hebben we een regenachtige panorama view van de look-a-like Italië stad: Potosí.


Privacy & cookie policy
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google