“Harder! Harder!”, zeg ik met twinkelende ogen en een grote glimlach op mijn gezicht als we het pittoreske schiereiland Primosten in een beach buggy verlaten. Op de snelweg racend richting Split, totdat m’n nicht Katarina plotseling naar rechts stuurt en we een kleine weg richting de ongebaande paden van dorpen betreden. We knallen door totdat ze ineens op het rempedaal stapt en we resoluut stilstaan. “Nu ben jij aan de beurt!”, zegt ze met een grijns op haar gezicht. Vlak hiervoor hoort ze van mij dat ik al 10 jaar mijn rijbewijs heb, maar nooit – ik herhaal – maar dan ook nooit achter het stuur zit. Als medepassagier had ik – lachend als een hyena – het al naar me zin, totdat ik met geknepen billen achter het stuur ben gaan zitten.

Plankgas!

Kijkend naar de pedalen voor me, zie ik dat ik er eentje mis. Geen koppelingspedaal, maar alleen gas- en rempedaal. Het kleine stuur vraagt er om om door mij aangeraakt te worden en ik leg mijn handen erop. De laatste keer dat ik een stuur heb aangeraakt, is zeker meer dan 5 jaar geleden. Ik druk het gaspedaal in en het produceert een hard en ruig, brommend geluid. Mijn ogen gaan er nog meer van glunderen! De eerste en tweede seconden houd ik mijn rechtervoet voor de helft op het gaspedaal, totdat ik de drang krijg om te experimenteren hoe snel hij gaat. Het harde geluid wordt luidruchtiger, de steeds meer vrijkomende benzinegeur vertroetelt mijn neusgaten en de buggy gaat als een malle vooruit, terwijl Katarina en ik wild zoeven langs de dorpslui.

Beach buggy racing vastgelegd op video:

Ontwaakte daredevil

De kilometerstand laat 32 km/u zien, maar dat is een façade volgens Katarina. Met meer dan 50 km/u racen we door de bush bush, langs meerdere dorpen en de kerk in het dorpje Prhovo, vlak voordat een rouwstoet de weg ontneemt. Algauw herken ik het weggetje waarop we rijden. Zwaaiend arriveren we in Furcicevi, de plek waar de meeste familie van mijn vaderskant te vinden is. De krachtige wind laat mijn uit de knot stekende haartjes alle kanten doen wapperen en ik denk even: ‘Ik hoop dat mijn lenzen er niet uit vliegen’. Alsnog staan mijn bruine kijkers de hele rit wijdopen, mijn lachrimpels zichtbaar en mijn mond open door voortdurend gelach. Een signaal van plezier, opwinding, geluk en een adrenalinestoot die door mijn lichaam reist. De verloren daredevil in mij, is weer ontwaakt.

Meer actie zien?

Een tijdje geleden ben ik wezen skydiven in Argentinië! Met een wilde, brute kracht donder je naar beneden, terwijl je naar adem hapt en je wangen en oorlellen alle kanten op wapperen. Bekijk hier het bewijs van mijn skydivingsavontuur in Argentinië >>