Articles Tagged with: reisjournalist

Little Corn Island: het paradepaardje van Nicaragua

Je wordt nat, je wordt ziek, je stinkt, je bent moe en je slaapt in een bordeel om dan de volgende ochtend de enige boot in de week richting van de parel van de Caribische kust te pakken. En wat zie/hoor je dan? Stranden vol palmen, rijk gevuld met kokosnoten, een zee met warm & helder & azuurblauw water en een immens rijke onderwaterwereld, sappige mango’s & stervruchten, wiegend aan de bomen, dancehall-& reggae-muziek, zachtjes op de achtergrond, beperkte wifi en de locals, glimlachend & stressloos. Ik heb het hier over het autovrije paradepaardje van Nicaragua én de laatste bestemming van mijn soloreis: Little Corn Island.

Verder lezen?

Foto: Inge van den Broek van pixaboo.nl

Dit artikel is op de website van anwb.nl/vakantie gepubliceerd.


Corcovado National Park in Costa Rica

Naast luiaards hangen er brul-, eekhoorn-, spin- en kapucijnapen in de bomen. De Amerikaanse krokodil rust stilletjes in het water. Ook ongrijpbare katachtigen, zoals de jaguars, poema’s, ocelotten en zwarte leguanen, zijn hier thuis, net als tientallen giftige slangen, coati’s, tapirs, miereneters en leguanen. Door de lucht vliegen geelvleugelara’s, tijgerreigers, zwarte gieren en nog véel meer. Want dit is Nationaal Park Corcovado, gelegen in het uiterste zuidwesten van Costa Rica, op het schiereiland Osa. Volgens National Geographic is dit de ‘the most biologically intense place on Earth’.

Dit artikel is op de website van anwb.nl/vakantie gepubliceerd.


Palomino, de Colombiaanse rust zelve

In een rij vliegen de pelikanen boven je hoofd. De Caribische Zee vormt krachtige golven. Wapperende rode vlaggen waarschuwen je voor de sterke stroming. Je voelt het zand tussen je tenen. Op de achtergrond weerklinken de vallenato-melodieën uit een muziekboxje van een strandhutje. Frisse fruitsappen en cocktails gaan als warme broodjes over de toonbank. Ruisende palmbomen met vallende kokosnoten sieren het strand. Straathonden lopen rond, smekend om geaaid te worden. Hippies met zelfgemaakte sieraden en proberen je te charmeren om wat te kopen. Af en toe passeren de naar de grond kijkende inheemse Kogi-mensen, gehuld in witte kleding. Sommige backpackers lopen je met een rubberen band voorbij. Er is geen ruimte voor haast, want hier is het tranquilidad ten top. Welkom in Palomino, een stadje dat je niet mag missen in het Colombiaanse Caribische gebied. Het is dé bestemming waar ik mijn 30ste verjaardag vier.

Dit artikel is op de website van anwb.nl/vakantie gepubliceerd.


Soloreizen door Latijns-Amerika

Buenas uit Colombia! Voor je het nog niet wist, mijn soloreis door Latijns-Amerika is al gestart. De komende vier maanden reis ik solobackpackend door Colombia, Ecuador, Panama, Costa Rica en Nicaragua. Zoiets. Mijn koers kan makkelijk veranderen aangezien ik graag met de wind meega. Verwacht verhalen over mijn wilde, bizarre en ludieke avonturen. Met de billen bloot, recht voor zijn raap én humor. Oftewel wat je echt kan verwachten als je als vrouwelijke soloreiziger door Latijns-Amerika reist. De eerste blog komt binnenkort online. Ga je mijn avonturen volgen?


Haagse Hopjes en stroopwafels

Iemand kijkt naar me. Ik voel het. Vanuit mijn oordoppen weerklinken de Colombiaanse cumbiaklanken in mijn oren, terwijl ik in tram 1 richting Delft Tanthof dromerig naar buiten staar.

Even later zegt mijn intuïtie dat diegene nog steeds naar me gluurt. Het is de vrouwelijke 70-plusser naast me, die me met jampotglazen aandachtig bekijkt. Wat moet ze van me?

Mijn bubbel wordt verstoord en ik raak een tikkeltje geïrriteerd. Plop! Mijn rechteroor bevrijd ik van mijn oordop en ik krijg van deze dame toch een spraakwaterval over mij heen. Gewoon lekker ‘Haags lullen’, dat wil zij. Alleen een bakkie pleur ontbreekt nog.

Van de wereld afgesloten

Er schuilt een avonturier en ongetemde soloreiziger in mij, dus ik reis regelmatig. In mijn columns zal ik met mijn blik en humor onze eigenaardigheden met de rest van de wereld gaan vergelijken.

Nu ik enige tijd in Nederland ben, valt het me op dat ik als de meeste 070’ers op dezelfde manier mijn ov-rit ervaar. Oordoppen in, muziek beluisterend, de socialmediakanalen op mobiele telefoon bekijkend, whatsappend en tussendoor ook even naar buiten starend.

Tijdens mijn ov-reis geniet ik van mijn ‘ik-tijd’ en dan ben ik he-le-maal van de wereld afgesloten. Toch bijzonder, want als ik in het buitenland ben, sta ik te trappelen om daar in de bus, trein, of het krakkemikkige pendelbootje met de locals in contact te komen. In andere landen is het openbaar vervoer juist een ontmoetingsplek.

Een kip als hulpmiddel

Soms wordt een (levendige) kip als middel gebruikt om in het openbaar vervoer met jou in contact te komen. In Bolivia gebeurt dat. Ok, eigenlijk is het meer een vraag om hulp, want de Boliviaan die naast je zit, heeft al genoeg kippen op zijn schoot. Deze kip is dan wel je reismaatje voor de gehele rit, maar je babbelt er wel op los met de kipeigenaar.

Een keer pakte ik een bus van Sucre naar La Paz. Urenlang sprak ik met Juan – mijn buurman – en door de bizarre nachtkou deelde hij zijn dekentje met mij. Lief. Een ander moment werd de door mij gezegde magische zin ‘Hola, que tal?’ tegen een Boliviaan anders geïnterpreteerd. Plotseling begon de Boliviaan met zichzelf te spelen. En ik was zijn amuse. Ja, wat doe je dan?

Flirtende Spanjaarden

Spanjaarden staan eenmaal bekend als rokkenjagers. Het is dan meerdere keren voorgekomen dat er ook in de bus een Spanjaard met de bovenste knoopjes van zijn overhemd geopend en uitkomend plukje borsthaar mij met ‘Hola.’ begroette. Daarbij gingen zijn wenkbrauwen op-en-neer om nog beter zijn avances naar mij kenbaar te maken. Hij wilde dólgraag met me communiceren.

De Spaanse vrouw kan er ook wat van. Heeft ze door dat je Spaans spreekt? Dan gaat ze los: las palabras vloeien uit haar mond en de handen wapperen alle kanten op. Ze zijn altijd wel in voor een babbel… gewoon voor de gezelligheid.

Mate drinken met een wildvreemde

Ik herinner me nog goed dat ik in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires met de bus van de wijk San Telmo naar Palermo reed. Een porteño stond naast me, wachtend op zijn halte met een thermoskan onder zijn arm geklemd. Ik wist wat erin zat, want zowat elke Argentijn paradeert met een thermoskan op straat.

Ik zei met een verliefde blik ‘mate!’ tegen hem en we begonnen spontaan met elkaar te praten. Het is daar heel gebruikelijk om deze thee uit één speciaal matekopje samen te drinken. Na een door mij uitgevoerde oogcontrole of de mond van de man koortslipvrij was, dronk ik samen met een wildvreemde Argentijn de heerlijke, bittere thee in de bus.

Haagse hopjes en stroopwafels

Waarom zijn wij eigenlijk zo in onszelf gekeerd als we in Den Haag en omstreken van het openbaar vervoer gebruik maken? Zodra ik tram 1 terug naar Scheveningen Noorderstrand pak, merk ik weer de telefoonverslaving op. Bij sommigen kan je net een klein tikje op het hoofd geven, zodat zijn lippen op zijn telefoon belanden. Kusje erop?

Gaat het jou lukken om meer afstand van je mobiele telefoon te nemen? Ik ga het proberen. Wat als wij in 070 een hulpmiddel inzetten om écht sociaal gebabbel te bevorderen? Ik denk niet dat een kip of mate bij ons gaat werken. Maar kunnen de Haagse Hopjes of stroopwafels ons verleiden om in het ov weer een gesprek met een vreemde aan te knopen?

Dit artikel is op 8 februari 2017 gepubliceerd op de website van Leuk!070.

 


Privacy & cookie policy
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google