Atlanta – Schiphol ligt ver weg. Atlanta is mijn huidige bestemming. Buenos Aires is heel dichtbij, ik voel het. Alleen moet ik nu nog wachten. Ik observeer de mens en ik droom weg, vijf uur lang. Links van mij speelt een bejaarde man de piano. Verbijsterd kijk ik om me heen, nippend van een Amerikaanse cappuccino met een prijskaartje van $3.48 eraan. ‘Caribou coffee’ (waar ik m’n bakkie heb gehaald), ‘Natures table bistro’, ‘Qdoba mexican grill’, ‘Arby’s’ en natuurlijk ‘McDonalds’ staan netjes naast elkaar om mij heen.

Schuin voor me zit een piloot zijn salade te eten. Er komt er nog eentje letterlijk naast me zitten, ook aan de salade. Huh? Waar zijn de McDonalds liefhebbers gebleven? Ik zit alleen aan een tafel met één nep, groot en groen bloemetje precies voor mijn zicht. Met mijn cappuccino die lauw begint te worden, een paar lege suikerzakjes en mijn taalgids Spaans erbij. Ik heb nog 3,5 uur in Atlanta, voordat mijn vlucht naar Buenos Aires gaat. Ik adem diep en de gedachte komt naar boven: “Ik ben in the USA!”. Alsnog is dit onwerkelijk voor mij. Halfdromend geniet ik van wat in Argentinië komen gaat, met op de achtergrond een semi-swingend pianoriedeltje, gespeeld door de oude man.