Articles Tagged with: zuid-amerika

Porteños, van hoge zolen tot zwart gelikte manen

Buenos Aires – In de verte zie ik schoenen. Vans, dc’s en all stars besmeuren de tegels, net als in Nederland. Maar de vrouwelijke Argentijnen lopen vooral op rare schoenen met hoge zolen, een tikkeltje van die Spice Girls schoenen. “Heel apart.”, zegt de dame die direct op straat opvalt als ze in haar ‘Palladiums’ en met een flits en blitz fleecejack van ‘O’neill’ aan ronddwarrelt. Plus een rugtas om het plaatje van de toptoerist compleet te maken.

Enfin, de helft van de Argentijnen stammen af van de Italianen die in de 20ste eeuw hier naartoe kwamen. Inmiddels zijn de mannen opgepimpt tot modebewuste en gelikte Italianen met een tikkeltje Indiaans bloed, stromend door hun lichamen. De lange, zwarte en glanzende manen zijn strak naar achteren vastgebonden met een elastiekje á la Antonio Banderas in de film ‘Desperados’. Voor een groot gedeelte klopt dit plaatje, alleen modebewust zijn, kennen ze hier niet echt.

Argentinië staat bekend als het land dat het meest Europees lijkt vergeleken met de overige Zuid-Amerikaanse landen. Dat klopt ook. Porteños, locals van BA, met blonde haren en blauwe ogen paraderen hier rond, dan heb je de mixjes: Italianen (of iets anders) gesmolten met een portie bloed van de indianen en dan de op en top indianen look-a-likes. Geef ze een paard, een lapje koeienleer voor de edele delen, een zelfgemaakte speer et voilá ze bestaan weer!

Ik ben nog niet weggegaan van mijn plek op de trap. Het beeld voor me begint weer scherper te worden. Diverse doordringende ogen kijken me aan als ze me zien. Kijken de locals me aan, omdat ze weten dat ik een toerist ben? Vinden ze me aantrekkelijk of vinden ze mij een aantrekkelijke toerist om te beroven? Porteños, jullie zijn een fijn volk.


Status in Atlanta: ‘on hold’

Atlanta – Schiphol ligt ver weg. Atlanta is mijn huidige bestemming. Buenos Aires is heel dichtbij, ik voel het. Alleen moet ik nu nog wachten. Ik observeer de mens en ik droom weg, vijf uur lang. Links van mij speelt een bejaarde man de piano. Verbijsterd kijk ik om me heen, nippend van een Amerikaanse cappuccino met een prijskaartje van $3.48 eraan. ‘Caribou coffee’ (waar ik m’n bakkie heb gehaald), ‘Natures table bistro’, ‘Qdoba mexican grill’, ‘Arby’s’ en natuurlijk ‘McDonalds’ staan netjes naast elkaar om mij heen.

Schuin voor me zit een piloot zijn salade te eten. Er komt er nog eentje letterlijk naast me zitten, ook aan de salade. Huh? Waar zijn de McDonalds liefhebbers gebleven? Ik zit alleen aan een tafel met één nep, groot en groen bloemetje precies voor mijn zicht. Met mijn cappuccino die lauw begint te worden, een paar lege suikerzakjes en mijn taalgids Spaans erbij. Ik heb nog 3,5 uur in Atlanta, voordat mijn vlucht naar Buenos Aires gaat. Ik adem diep en de gedachte komt naar boven: “Ik ben in the USA!”. Alsnog is dit onwerkelijk voor mij. Halfdromend geniet ik van wat in Argentinië komen gaat, met op de achtergrond een semi-swingend pianoriedeltje, gespeeld door de oude man.


Privacy & cookie policy
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google
Doris Furcic
Privacy Overview

This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.