Ik zeg ‘vaarwel’ tegen de hoogteziekte en als Dora la Exploradora verlang ik naar avontuur. De komende dagen ontmoet ik Colombianen. Voor een praatje, flirterige wisselende blikken en er wordt naar me gefloten. Daarnaast proef ik de beste ajiaco van de wereld, doe ik een graffitirondleiding, van exotisch fruit naar de hoeren fietstour, en een trekking door Páramo de Sumapaz.
Dit artikel is op de website van anwb.nl/vakantie gepubliceerd.
Bezweet, met hangende oogleden en naar slaap snakkend, arriveer ik na een reis van 20 uur in m’n hostel Sue Candelaria in de hoofdstad van Colombia. Bogotá ligt op 2600 meter hoogte en dit wekt hoogteziekte bij mij op. Lees hoe ik de eerste dagen in de Colombiaanse hoofdstad overleef. Denk aan: mijn ervaringen met hoogteziekte, de hartverwarmende momenten in hostel Sue Candelaria, mijn eerste avonturen met de Baskische mannen Fernando en Iosu en rare taferelen met een Canadese dame die ineens iets bij mij te zoeken heeft.
Dit artikel is op de website van anwb.nl/vakantie gepubliceerd.
Iemand kijkt naar me. Ik voel het. Vanuit mijn oordoppen weerklinken de Colombiaanse cumbiaklanken in mijn oren, terwijl ik in tram 1 richting Delft Tanthof dromerig naar buiten staar.
Even later zegt mijn intuïtie dat diegene nog steeds naar me gluurt. Het is de vrouwelijke 70-plusser naast me, die me met jampotglazen aandachtig bekijkt. Wat moet ze van me?
Mijn bubbel wordt verstoord en ik raak een tikkeltje geïrriteerd. Plop! Mijn rechteroor bevrijd ik van mijn oordop en ik krijg van deze dame toch een spraakwaterval over mij heen. Gewoon lekker ‘Haags lullen’, dat wil zij. Alleen een bakkie pleur ontbreekt nog.
Er schuilt een avonturier en ongetemde soloreiziger in mij, dus ik reis regelmatig. In mijn columns zal ik met mijn blik en humor onze eigenaardigheden met de rest van de wereld gaan vergelijken.
Nu ik enige tijd in Nederland ben, valt het me op dat ik als de meeste 070’ers op dezelfde manier mijn ov-rit ervaar. Oordoppen in, muziek beluisterend, de socialmediakanalen op mobiele telefoon bekijkend, whatsappend en tussendoor ook even naar buiten starend.
Tijdens mijn ov-reis geniet ik van mijn ‘ik-tijd’ en dan ben ik he-le-maal van de wereld afgesloten. Toch bijzonder, want als ik in het buitenland ben, sta ik te trappelen om daar in de bus, trein, of het krakkemikkige pendelbootje met de locals in contact te komen. In andere landen is het openbaar vervoer juist een ontmoetingsplek.
Soms wordt een (levendige) kip als middel gebruikt om in het openbaar vervoer met jou in contact te komen. In Bolivia gebeurt dat. Ok, eigenlijk is het meer een vraag om hulp, want de Boliviaan die naast je zit, heeft al genoeg kippen op zijn schoot. Deze kip is dan wel je reismaatje voor de gehele rit, maar je babbelt er wel op los met de kipeigenaar.
Een keer pakte ik een bus van Sucre naar La Paz. Urenlang sprak ik met Juan – mijn buurman – en door de bizarre nachtkou deelde hij zijn dekentje met mij. Lief. Een ander moment werd de door mij gezegde magische zin ‘Hola, que tal?’ tegen een Boliviaan anders geïnterpreteerd. Plotseling begon de Boliviaan met zichzelf te spelen. En ik was zijn amuse. Ja, wat doe je dan?
Spanjaarden staan eenmaal bekend als rokkenjagers. Het is dan meerdere keren voorgekomen dat er ook in de bus een Spanjaard met de bovenste knoopjes van zijn overhemd geopend en uitkomend plukje borsthaar mij met ‘Hola.’ begroette. Daarbij gingen zijn wenkbrauwen op-en-neer om nog beter zijn avances naar mij kenbaar te maken. Hij wilde dólgraag met me communiceren.
De Spaanse vrouw kan er ook wat van. Heeft ze door dat je Spaans spreekt? Dan gaat ze los: las palabras vloeien uit haar mond en de handen wapperen alle kanten op. Ze zijn altijd wel in voor een babbel… gewoon voor de gezelligheid.
Ik herinner me nog goed dat ik in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires met de bus van de wijk San Telmo naar Palermo reed. Een porteño stond naast me, wachtend op zijn halte met een thermoskan onder zijn arm geklemd. Ik wist wat erin zat, want zowat elke Argentijn paradeert met een thermoskan op straat.
Ik zei met een verliefde blik ‘mate!’ tegen hem en we begonnen spontaan met elkaar te praten. Het is daar heel gebruikelijk om deze thee uit één speciaal matekopje samen te drinken. Na een door mij uitgevoerde oogcontrole of de mond van de man koortslipvrij was, dronk ik samen met een wildvreemde Argentijn de heerlijke, bittere thee in de bus.
Waarom zijn wij eigenlijk zo in onszelf gekeerd als we in Den Haag en omstreken van het openbaar vervoer gebruik maken? Zodra ik tram 1 terug naar Scheveningen Noorderstrand pak, merk ik weer de telefoonverslaving op. Bij sommigen kan je net een klein tikje op het hoofd geven, zodat zijn lippen op zijn telefoon belanden. Kusje erop?
Gaat het jou lukken om meer afstand van je mobiele telefoon te nemen? Ik ga het proberen. Wat als wij in 070 een hulpmiddel inzetten om écht sociaal gebabbel te bevorderen? Ik denk niet dat een kip of mate bij ons gaat werken. Maar kunnen de Haagse Hopjes of stroopwafels ons verleiden om in het ov weer een gesprek met een vreemde aan te knopen?
Dit artikel is op 8 februari 2017 gepubliceerd op de website van Leuk!070.
‘Doris reist’ is een vaste rubriek van het online magazine Leuk!070. Maandelijkse columns, waarin ik met mijn bruine kijkers en humor onze eigenaardigheden met de rest van de wereld vergelijk. Hoe? Lees ze hier!
Den Haag – Zachtjes hoor ik hem. De viool. De strijkstrok raakt de vioolsnaren aan. De muzikale klanken worden luider. In mijn gedachtes zie ik een donkerharige man met een leren jasje zingend naar me toelopen. Bitter, zoet, symfonie. Het bekende riedeltje van ‘Bitter Sweet Symfony‘ van de band ‘The Verve’ wordt door mijn mp3-speler afgespeeld. Laat in de avond ga ik slowly op de fiets vooruit op het fietspad langs de Scheveningse Bosjes. Stand: automatisch piloot. Verderop zie ik een oudere dame voor me, fietsend door de groene tunnel van hoge, oude bomen met grasgroene bladeren eraan. De strijkstok wordt weer op de vioolsnaren gestreken. Het beeld van de oudere dame begint wazig te worden als ik tijdens de rit flitsfragmenten van Zuid-Amerika zie.
Één, twee en drie: ik spring samen met mijn skydive instructeur uit een klein vliegtuigje boven Cordoba. Ik voel weer hoe mijn wangen en oorlellen door de heftige wind drastisch bewegen. Flits! Een jonge dronken Argentijn staat tegenover me en ik vertel net aan hem dat ik Argentinië geen mooi land vind en het land zelfs haat. Grapje natuurlijk. Maar hij staat klaar met een gebalde vuist om van mijn rechteroog een blauwe smokey eye te maken. Flits! Ik voel hoe de vlinders met uitgerolde groene tong mijn armen proeven als ik naar ‘The Devils Throat’ toeloop. Miljoenen liters bruine water dondert met een krachtige val naar beneden. Flits! what the…? Remmen!!! Resoluut maken mijn benen een strakke fiets move naar achteren. Mijn achterband piept en ik slide twee meter naar voren. Ik schrik op van de fietsende oudere dame die voor me stilstaat. Slechts twintig centimeter sta ik achter haar. Rechts van mij staat het ‘Vredespaleis’. Voor me staat het stoplicht. Het rode stilstaande mannetje kijkt me aan. Het is nu één maand, vier weken en één dag later dat ik weer in Nederland ben. Jeej?
