Buenos Aires – Bij de receptie van het hostel wacht ik op mijn verlate backpack, die op dit moment naar mijn hostel wordt vervoerd. Datgene waarvoor ik vreesde is ook daadwerkelijk gebeurd. Mijn 17,2 kilo zware backpack ging niet met me mee naar Buenos Aires. Hij bleef achter in Atlanta. Gelukkig veranderde deze situatie mij niet in een geflipte stresskip, normaal gesproken gebeurt dat wel. Maar misschien komt dat nog als ze met de verkeerde backpack komen aanhuppelen.

De minuten verstrijken en ik wacht nog steeds. Ze houden het spannend. Ondertussen denk ik terug aan mijn eerste dag in Buenos Aires. Mentaal kapot als ik was na een grote vliegreis van in totaal 19 uur met er tussen nog een uitgebreide rustpauze van vijf uur in Atlanta, zat ik daar in de dining room van mijn hostel: een romannetje te lezen met mijn half geopende ogen. De tandenstokers die bij de slapende Tom van ‘Tom & Jerry’ werden gebruikt, kon ook wel aan mij gegeven worden.

Voor deze halve slaaprust in de dining room ging ik mijn kamer checken: een slaapzaal voor zes dames. Ik liep met mijn knullige handtas, zonder mijn backpack die tien vlieguren van mij vandaan was, de trap op. De deur van kamer 308 was al open. Ik deed de deur open en ik zag drie stapelbedden met de daarbijhorende lockers in de kamer gepropt. Ah ***! alle onderste bedden waren al bezet. Ok, dan maar boven maffen. Aan het uiteinde van de stapelbedden hingen er gammele trapjes eraan. Ik deed vijf stappen omhoog en terwijl ik als een onstabiele persoon de trap beklimde, ging het stapelbed alle kanten op.

Maar nu weer even terug naar mijn romannetje-lezen-terwijl-je-brak-bent-avontuur. M’n maag knorde van de trek en ik zag alleen eten en drinken voor me. Ok, ik had erge dorst en honger dus. Maar door de hartverwarmende verhalen over hoe veilig Zuid-Amerika wel niet was/is, begon ik een beetje loca te worden. Zo erg dat ik niet eens het hostel uit wilde komen, omdat de enige spullen die ik had direct gestolen zouden worden. Net gearriveerd en ik had alweer #123 doemscenario’s in mijn hoofd ontwikkeld. Na zoveel waarschuwingen in Nederland en van de Argentijnen in het vliegtuig te hebben gekregen, begin je vanzelf een beetje paranoia te worden. Maar binnen één minuut was ik met een sandwich, een fles water en mijn tas met volledige inhoud alweer terug in mijn hostel.

M’n broodje met ham en kaas was niet te eten. Maar ik ging doorrr tot het bittere eind (bijna dan) totdat m’n blik op een poster met ‘Mate tasting meeting’ viel, een evenement dat gepland stond voor die avond! Mate is dè drinkspecialiteit van de Argentijnen. De 23-jarige single traveller Francaise Laure durfde de uitdaging met me aan. Algauw zaten we met een paar Argentijnen, een Ierse vent en een oude, charmante vent uit Uruguay de mate met elkaar te delen. Mate heeft een pitige, bittere smaak maar mensen: mate wordt mijn nieuwe bakkie!

De telefoon bij de receptie gaat. Mijn backpack is beneden bij de beveiliger gedropt! Ik ren met een glimlach naar beneden, maar tegelijkertijd houd ik mijn hart vast. Ik begroet de beveiliger en ik zie een zeer grote zwarte tas naast hem. Oh… Oh! Stresskipje komt niet te voorschijn, want het is echt mijn backpack!