Sucre – Het leven is rustig, totdat ik besluit om met een groep van 12 Israeliërs te gaan trekken rondom Sucre. Twee dagen sjokken op de bergen voor zes uur per dag. Ik zeg: prima! Ten eerste nemen we een minibus naar het busstation. Verwacht er niet te veel van, want het is een simpel terrein met trucks die als openbaar vervoer gebruikt worden. Ik zit op een houten pilaar bovenop de truck, terwijl de locals onder me zitten, bijna op elkaar geplakt.

Na een rit van twee minuten, stoppen we en de achterdeur gaat open. Er zijn wat gigantische maisplanten die nog even tussen de mensen gepropt moeten worden. Eerst de mensen dan de planten van 8 à 9 meter in de truck plaatsen. Wat een tactiek. Maar dit is nog leuker: je hoort geruchten dat er ook nog een koe in de truck moet. Tien meter verderop zie ik ook daadwerkelijk een dier, maar dat is geen koe maar een stier met stevige horens! En ik zit op de perfecte plek om de hardheid van de horens te mogen ervaren.

De eigenaar van de stier helpt hem naar de truck te begeleiden maar het koppige dier wil niet naar binnen. Mijn vier minuten durende film heeft in beeld hoe uiteindelijk de stier in de truck staat, vastgebonden om zijn nek en buik. Een paar keer slaat de stier op tilt maar kan – gelukkig – niet echt een kant op. Later laat hij een smurrie van stront op zijn benen, staart en de truck achter. Ik vrees voor de staart die ieder moment een zwaai gaat maken en zo de strontspetters op mij en de anderen verspreidt.

Het blijft timide en na een rit van 1,5 uur stopt de truck in Chataquila, de start voor de trekking. Na een uur zijn we gesplitst in drie groepen en ik loop met een koppel en een tweeling door de bergen in Bolivia. Uitzicht is beeldig maar na het ontstaan van pijnlijke blaren kijk ik voornamelijk naar de grond. Leuk feitje: we raken verdwaald en paraderen niet zes, maar tien uur door de bergen. Om half tien ‘s avonds komen we aan in ons hostel. Beroerd van de kou, hoogteziekte en te veel verloren energie wacht ik met smart op ons eten. Hete soep en een fijn bed laden mijn batterij op voor de volgende dag.

Vroeg opstaan en gaan met de banaan. Dit keer sluiten we aan bij de andere groep en lopen we wederom vele kilometers. Maar het uitzicht is mooi en het zien van de voetafdrukken van de dinosauriërs maken de voor mij eerste pittige trekking helemaal goed. We komen op tijd aan in Potolo en overnachten met zijn allen in een basisschool. Een bed, matras en kleed voor 10 bolivianos. Omgerekend is dat €1,17; wat wil je nog meer? De volgende ochtend komen we met een normale bus in Sucre aan. Mijn voeten hebben rust nodig.