Pucón – Er verschijnen rode blosjes op mijn wangen als ik aan Puerto Varas denk. Mijn hart slaat één hartklopping over als ik dagdroom over het verrukelijke verlate ontbijt met een echt goed bakkie, genietend van het uitzicht van de vulkanen ‘Osorno’ en ‘Calbuco’ door – heel simpel – uit het raam van café ‘El Barista’ te kijken. Ik ben hier al zeven dagen en ik wil naar Pucón om daar de actieve vulkaan ‘Villarica’ te beklimmen. Ondanks dat ik een uitnodiging heb gekregen om met een paar Chilenen Oud en Nieuw in Cochambo te vieren. Ik vertrek en arriveer. Bienvenidos en Pucón! Ik stap uit de bus en wandelend ga ik naar mijn bestemming toe: ‘Nature Hostel’.

Mede-eigenaresse Gina, de 42-jarige leuk-gekke Chileense vrouw van een niet al te grote lengte, doet de deur open en vraagt of ik Doris ben, terwijl haar twee lange, zwarte vlechten in de zon glanzen. Ze mist alleen nog een Boliviaanse hoed en ik zou zeggen dat ik de bus naar Bolivia heb gepakt. Vanaf hier begint al de dolle pret. Gloria, de andere eigenaresse, kan er ook wat van qua humor en algauw begeleidt Gina mij naar mijn slaapzaal. Zij opent de deur en daar zijn twee blonde mannen die me aankijken: Joe (of Pepe/VS) en Christoph (of Christo/Zwisterland). Relaxte heren die al een goede band met Gina hebben opgebouwd, waarbij Christo haar grootste lieverdje is. Deze heren gaan Oud en Nieuw vieren in de bush bush van het nationale park ‘Villarica’. Succes.

Tot op het laatste moment heb ik geen plannen voor Oud en Nieuw. Alleen naar het strand gaan om vuurwerk te bekijken is één ding. Uiteindelijk blijf ik in mijn hostel, diner ik mee met de gehele familie van Gloria met Gina erbij, waarbij ik grote vrienden word met Lolo, de 80-jarige ‘Don Juan’ en vader van Gloria die graag mijn 1,5 liter fles rode wijn ‘Exportatión’ wilt ‘uitproberen’. Om tien voor twaalf ren ik naar het strand met de grote fles wijn in mijn linkerhand. Het strand is bomvol met glitterhoedjes, rode, groene en blauwe duivelsoortjes die de duisternis op het strand enigszins verlichten. Zonder telefoon en horloge heb ik geen flauw idee hoe laat het is, dus ik wacht op het tellen van tien naar nul in het Spaans.

Uit het niets wordt het strand verlicht door het vuurwerk. Oh, het is twaalf uur! Ik neem een grote slok van mijn wijn en ik begin direct het lichtspektakel te filmen. Vijftien minuten lang is de lucht versierd met allerlei kleuren en uitspattingen van hartjes, explosies en rondjes. Hierna gaat de massa direct weg om naar het centrum of een dure besloten feest te gaan. Ik ga terug naar mijn hostel waar nog meer familie van Gloria zijn gearriveerd. Het feest gaat door in het hostel en met – zoals ze zichzelf noemt – ‘la brucha‘ Gina lig ik in een scheur als we aan elkaar vragen: “Donde es Pepe?”. Wij praten verder over de mannen in de rimboe van ‘Villarica’, ondertussen kijkt Lolo me lieflijk aan als hij de laatste druppel van mijn wijn opdrinkt.