Tupiza – Samantha’s dag nadert dichterbij voor haar Inca Trail wat de 9e van november zal starten. Aangezien we een toffe groep – zelfde team als in de vorige blog – hebben, besluiten we om de beroemde Boliviaanse zoutvlaktestour van Tupiza naar Uyuni van vier in drie dagen te proppen. Dan kan Samantha wat meer ademhalen voordat ze de pittige vierdaagse trekking in Peru doet. Hopla, flinke mik van een geld neergeteld voor de zoutvlaktestrip en de volgende ochtend staat de jeep al klaar, onze backpacks liggen bovenop de grote wagen, Javier onze chauffeur zit al achter het stuur, zijn kleine zusje van 30 jaar, Bilma oftewel onze kok met twee zwarte vlechten zit achterin, ook gereed voor de rit. Wij klimmen ook in de jeep en de Portugese tour verkoper geeft op het laatste nippertje de dikke, gebruikte slaapzakken waar we extra voor betaald hebben.

Vamos! De coca leaves liggen al klaar in een groen, plastic zakje naast Javier die al na enkele seconde zijn rechterhand in de cocaïnezak doet en een berg coca eruit haalt en zo een handjevol in zijn mond stopt. De grote coca bol in zijn rechterwang is blijkbaar niet groot genoeg. Na een paar Cumbia liedjes van Javier en de Poder Guadaña cd van mij, wordt m’n Ipod aangesloten. Lenny Kravitz verdrietige gejammer wordt als eerste gedraaid maar we gaan algauw door naar het volgende nummer. Paar liedjes verder, worden de eerste noten van een jaren ’90 klassieker gespeeld. Owen en Jaber worden direct wakker, zingen vrolijk mee en Owen is helemaal blij als hij het refrein van ‘Mmm…bop’ van Hanson hoort. Dat verwachten Samantha en ik niet van deze stoere binken. Maar we raken al helemaal perplex als ze met Sinead O’Conner ‘Nothing Compares To You’ meeblèren. Het bewijs is op video te zien.

De tour is te gek! We zien vulkanen, de zoutvlaktes en veel mooie lagunas met vele flamingo’s die in een grote groep bij elkaar staan. Het is heel vroeg als we bij de eerste lagune aankomen. Daar zien we een aantal flamingo’s als Owen tegen mij roept dat ik mijn ogen open moet doen want het is één van de mooiste plekken van de wereld. Ik kijk hem ongeinteresseerd aan, als het alarm bij me afgaat dat ik ieder moment kan overgeven. Ik voel dat alle kleur uit mijn gezicht is weggetrokken. Hij vraagt aan mij of ik een foto van hem kan maken. Met de camera in mijn hand kijk ik hem droog aan. Ik zeg met een monotone stem: “Ik heb het gevoel dat ik over mijn nek moet gaan, maar natuurlijk maak ik een foto van je.” Ik maak een foto en ik ben ‘foetsie’. Paar tellen later heb ik op één van de mooiste plekken op aarde overgegeven.